Capítulo decimotercero: Strach

Dla wszystkich, którzy pomogli mi zdobyć te 100 tysięcy wyświetleń. Dziękuję ♥ 

Diego

Czułem się tak jakbym przegapił coś ważnego. Każdy był poddenerowany albo rozchichotany, a ja nie miałem pojęcia czym było to spowodowane. Zaliczenie ani trochę mnie nie stresowało, bo mieliśmy z Violettą wszystko opanowane do perfekcji. Wystarczyło tylko wejść na scenę i dać z siebie całych siebie. 

Podczas tych wszystkich prób, dotarło do mnie, że mimo iż bardzo bym tego chciał nie zdołam zranić Violetty. Nie umiem na nią patrzeć pod kątem osoby, którą muszę skrzywdzić, nie mogę. 
Wędrowałem wzrokiem po sali od twarzy do twarzy. Na każdej namalowany był inny rodzaj emocji i uczuć. Od przerażenia do pełnego entuzjazmu. Pokręciłem głową, nie mogąc nic zrozumieć. 

Popatrzyłem w stronę wejścia, bo akurat do sali wpadła zadyszana Naty. Chyba nikt nie zwrócił na to uwagi oprócz mnie, tak byli pochłonięci własnymi myślami. Hiszpanka zatoczyła się ze zmęczenia, ale zdołała odzyskać równowagę. Gdy stała już na równych nogach spostrzegła mnie i ruszyła w moją stronę. 
 - Widziałeś Ludmiłę? - spytała bez słowa przywitania, przysiadając się do mnie na scenę. Odpowiedź spadła na nas już po sekundzie, bo oto blondynka stanęła w drzwiach. Wyglądała jak zwykle. Nic nie wskazywało na to, że coś mogło się stać. Omiotła zebranych wzrokiem i zatrzymała się na naszej dwójce. W jej oczach dostrzegłem coś czego nie mogłem rozszyfrować. 

W tej chwili dotarło do mnie, że nie znam Ludmiły. Nie tak jakbym chciał. Wiem czego lubi słuchać, jaka jest jej ulubiona potrawa, ale nie znałem jej serca. Nie odkryłem co siedzi w jej wnętrzu. Co takiego spowodowało, że jest taka, a nie inna? Czemu akurat nas postanowiła "tolerować"? 
Możliwe, że od zawsze była tylko osobą, którą mijamy na ulicy. Widzimy wtedy tylko jej wygląd zewnętrzny. Nie spostrzeżmy co ma w środku, jakie uczucia tam gnieździ. Ominiemy ją i zapomnimy. Pozwolimy aby tylko na kilka sekund pojawiła się w naszej głowie, a później zamykamy drzwi i ona znika bez powrotnie. 
Czy kiedykolwiek mogłem mówić o Ludmile jako o przyjaciółce? Czy tak na prawdę to miano było słusznie nadane? Znamy się od dzieciństwa, od pieluchy, ale czy to coś zmienia? Nigdy mi się nie zwierzała gdy coś ją gnębiło, smuciło. 
Czemu nigdy nie starałem się jej głębiej poznać? Czemu nigdy nie postarałem uzyskać odpowiedzi na dręczące mnie pytania odnośnie blondynki? Czy teraz nie jest już za późno?
- Uwaga, moi drodzy! - głos Pablo rozbrzmiał w mojej głowie, a ja wytrąciłem się z transu. - Nastał długo oczekiwany dzień zaliczeń. Mam nadzieję, że jesteś dobrze przygotowani. No to zaczynamy. Francesca, Marco? - popatrzył pytająca na tą dwójkę. 
Nie obdarzyli siebie żadnym spojrzeniem i na kilometr można było wyczuć bijące od nich napięcie. Jednak posłusznie wstali i skierowali się w stronę sceny, na co my z niej zeskoczyliśmy i zajęliśmy miejsca pod oknem. Po chwili między nami wcisnęła się Ludmiła. Złapała nas delikatnie za ręce, i choć nic nie powiedziała w jej oczach można było dostrzec słowo "przepraszam" .




Leon
Niektórych zachowań nie da się wyjaśnić. Nie wiemy dlaczego postąpiliśmy tak, a nie inaczej. Dlaczego nasze myśli układają się w taką układankę, dlaczego książka skończyła się na tym zdaniu, a tusz skończył w tym momencie. Tak już jest i nie możemy tego zmienić. Nawet nie próbujemy.
Nie chciałem w żaden sposób zasygnalizować Violetcie, że coś ze mną nie tak. Chciałem ją obronić, by nie dowiedziała się, że zrobiłem coś czego nie powinienem. Pokochałem więcej niż przyjaciółkę. 

Złamałem niezapisaną regułę, o której nigdy nie mogłem nawet pomyśleć. Czemu teraz ciągle ją łamię? Czemu ciągle czuję na swoich wargach jej smak, czemu ciągle owiewa mnie jej zapach, nawet gdy nie mam jej w pobliżu? Czym się stałeś Leon? Zakochanym człowiekiem. 
Powłóczyłem nogami, bojąc się wejść do Studia, znowu zobaczyć te same ściany, te same szafki, te same sale, bo od razu wiem, że w głowie namalują mi się myśli związane z nią. 
Leon ogarnij się ! - krzyknąłem do siebie w myślach, błagając samego siebie, by ten rozkaz w końcu mógł się spełnić. 
Przez swoje rozkojarzenie nie zauważyłem, że wyszedłem poza teren szkoły i wchodzę zdezorientowany na ulice. 
- Leon! - usłyszałem przestraszony głos zza sobą, gdy stawiałem już pierwszy krok na jezdni. Otrząsnąłem się i błyskawicznie wszedłem z powrotem na chodnik. Gdy się odwróciłem zobaczyłem Larę. 

- Leon, nawet nie wiesz jak się przestraszyłam, gdy Cię zobaczyłam - wyznała dziewczyna, gdy do mnie podbiegła. - Co się z Tobą dzieję? - spytała z troską w oczach. 
- Wiele rzeczy wydarzyło się w jednej chwili, zbyt wiele czynów zostało wykonanych, zbyt wiele myśli przewinęło się przez moją głowę - nie miałem pojęcia czy szatynka cokolwiek z tego zrozumiała, bo sam się zdziwiłem, że zdołałem sformułować takie zdanie.
- Nie rozumiem - Lara zmarszczyła brwi. 
- Ja też nie - lekki uśmiech pojawił się na mojej twarzy. Nagle poczułem delikatny uścisk na ramieniu i do moich nozdrzy wdarł się znajomy zapach. 
- Leon, teraz twoja kolej ... Ojejku, przepraszam nie chciałem Wam przerywać - Violetta pospieszyła z przeprosinami, gdy spostrzegła, że nie jestem sam. 
- Nic się nie stało - zapewniła Lara i wyciągnęła rękę, by się przedstawić. 
- Violetta. Miło mi Cię poznać - na widok uśmiechu przyjaciółki, zacząłem pisać długą rozprawkę z głowie pod tytułem " Mózgu, bądź grzeczny". 
- A no tak, Andres na mnie czeka - odłożyłem rozprawkę na inną chwilę. - Później się zobaczymy Lara - obiecałem dziewczynie i po chwili już szedłem w stronę szkoły. 
- No chodź szybciej, nie mogę się doczekać Waszego występu - pogoniła mnie Violetta, biegnąc do Studia. 
- Czy ty musisz być taka wyjątkowa? - spytałem pod nosem, biegnąc za nią. 





Maxi 
Nie mogłem zażyczyć sobie lepszego wypoczynku przed prezentacją piosenek. Gdy wczoraj Luca po nas przyjechał, nie mogłem pożegnać się z tamtym miejscem, nie mogłem go zostawić jak zwykłej, zużytej kartki papieru. Poprzysiągłem sobie, że tam wrócę. 
Mimo tego, że byłem pełny energii, nie udało mi się do końca opanować stresu, który opanował mój organizm od rana. Powtarzałem w głowie raz po raz słowa piosenki, mimo, że znałem ją na pamięć. Ale gdy już stanąłem na scenę, wszystko zniknęło, istniały tylko te piękne, głębokie oczy Naty, stojącej przede mną. To tego obawiałem się przez cały weekend. Tego, że po występie nic się między nami nie zmieni, że nadal będzie tak samo. 

Moje serce szuka bezustannie

Gwiazdy wysoko nad morzem

Jeśli możesz oświetlić mi drogę do ciebie

Możliwe, że Cię odnajdę

Nie mogłem pojąć ile niesamowitego głosu, może wyjść z tak bezbronnej i delikatnej duszy. Tak nieśmiałej i zagubionej. Pragnąłem już na zawsze trwać w tym momencie, bym mógł ją zawsze chronić swoim śpiewem. 

Każdego ranka myślę o twoim głosie

I momencie, w którym dosięgnę Cię wzrokiem 

Jeśli to życie jest zakochane w naszej pasji 

Pewnego dnia może nas połączyć

Złapałem ją za rękę i zdumiałem się, gdy jej nie odrzuciła. Splotłem nasze palce ze sobą i zapatrzyłem w  rumieńce, które zakwitły na jej policzkach. 

Tylko powiedz mi, gdzie będę

W moich ramionach zadbam o Ciebie

Jak tysiące dusz nierozłącznych 

I marzymy o pocałunku bez końca

Powiedz mi jeśli jest coś co mógłbym zrobić

Aby schować cię we wnętrz mnie

Wiem, że to się stanie

Twoja połowa i moja 

Wkrótce się odnajdą

Nie przez przypadek

Nawet nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo słowa tej piosenki, wpłyną na moje życie. 
Zakochany człowiek jest strasznym uciążeniem dla drugiego. Do końca dnia Camila z Francescą próbowały mnie ocucić, ale nawet kubeł zimnej wody, który zafundowała mi Violetta nie zdołał mnie "obudzić ". Dotarł do mnie jedynie fakt, że każdy zaliczył zadanie i jutro Pablo ogłosi w  związku z tym jakieś oświadczenie. 
Idąc przez park, po suche ubrania, spostrzegłem dziewczynę, która zajmowała obecnie wszystkie moje myśli, w towarzystwie Ludmiły. Nawet z tak dalekiej odległości można było dostrzec, że się o coś kłócą. Dotarły do mnie słowa ich rozmowy:
- Mogłaś zadzwonić, byłam u Ciebie z Diego, ale Twoja mama zawsze mówiła, że Cię nie ma - wyznała Naty. 
- Nic się nie stało, mówię Wam to po raz setny. Tylko ćwiczyłam piosenkę i chyba po moim występie powinnaś to zrozumieć, bo wyszło mi świetnie - tak, stara Ludmiła jednak nie zniknęła. 
- Chodzi Ci o Federico? Cały dzień go dziś unikasz, a gdy śpiewaliście kompletnie go ignorowałaś. Co się między Wami wydarzyło? I dlaczego mi nie możesz tego powiedzieć? - Hiszpanka nie rozumiała. 
- Z Federico wszystko w porządku, jak z całą mną. A teraz uważaj, bo ktoś się od trzech minut się na Ciebie gapi - zawstydziłem się, gdy blondynka wskazała palcem na mnie. Gdy Naty odwróciła się w moją stronę,  Ludmiła wstała i odeszła, więc można było powiedzieć, że zostaliśmy sami. 
- Teraz albo nigdy - szepnąłem do siebie. - Teraz. 



Francesca
- Nie, nie, nie, wcale nie wyszło dobrze Camila - powtórzyłam to zdanie po raz setny, jednak przyjaciółka nie potrafiła tego zrozumieć. 
- Fran, każdy zaliczył, czego ty jeszcze oczekujesz? - Violetta wystąpił w obronie Rudej. 

- Nie chodzi o to Vilu. Ty z Diego rozwaliłaś scenę Waszą energią, Naty z Maxim wszystkich zauroczyli, Ludmiła z Federico zaskoczyli doskonałym wspólnym brzmieniem, Camila z Brodueyem orginalnością utworu, mimo, że Camila cały czas patrzyła na Broduey'a spod byka, a Andres z Leonem podbili serca każdej dziewczyny. Natomiast ja z Marco zaprezentowałam najniższy poziom w Studio, a Pablo tylko dał nam zaliczenie, bo nie chciał nam sprawić przykrości - w końcu zaczerpnęłam powietrza, bo podczas mojej długiej przemowy nie mogłam oddychać. 
- Francesca posłuchaj - szatynka złapała mnie za ramiona zmuszając do tego, bym się zatrzymała. Szłyśmy właśnie w stronę mojego domu, a ja nawet nie śmiałam pomyśleć kto tam w nim przebywa. - Każdy z nas zabłysnął, pokazał coś niezwykłego. Udowodnił, że ma niesamowity talent i, że to co wypełnia nasze serca to miłość do muzyki. Ty nie byłaś wyjątkiem, bo odpowiedziałaś swoją piosenką piękną historię, która przeniknęła wszystkich do głębi - wyjaśniła spokojnym głosem. 
- Jejku, masz racje przepraszam Was - zagarnąłem ich w uścisk. - Po prostu gdy tylko Marco jest obok nie mogę normalnie myśleć, bo nie umiem dopuścić do siebie tej myśli, że się w nim zakochałam. 
- Czemu nie pozwalasz zakwitnąć tej myśli ? - Camila złapała mnie za rękę. 
- Bo boję się konsekwencji, które przez to się pojawią. Boję się, że będę cierpieć, że wszystko się zawali, gdy tylko postawię jeden krok w jego stronę - spuściłam głowę. 
- Zaufaj swojemu sercu. Ono wie najlepiej - poradziła mi Violetta i uśmiechnęła się w moją stronę. Ruszyłyśmy w dalszą drogę. Najbardziej się bałam, że moje serce jednak się myli i sprawi, że zrobię coś czego nie będę mogła później cofnąć. 



------------------------------------------------
Na początku chciałam bardzo przeprosić, że aż tyle czekaliście na rozdział. Wiele czynników przyczyniło się do tego, że prawie dwa tygodnie stał w miejscu. Ale teraz mam dużo wolnego i wena wróciła na swoje miejsce, więc powrócimy chyba do stałej daty dodawania postów ^^


Dziękuje jeszcze raz wszystkim tym co uczestniczyli w wielkim spamie, bym dobyła do 100 tysięcy wyświetleń. Bez Was by mi się nie udało kompletnie nic ♥ 



I kochana Dulce, chciałam Ci powiedzieć, że już odwiedziłam Twojego bloga i przeczytałam wszystko, tylko nie mam pomysłu na sensownego komentarza. W tym tygodniu powinnien się pojawić ;*


Z okazji nadchodzących świat życzę Wam wszystkiego co najlepsze, by ten zajączek zaprowadził Was ku drodze, na której spełnicie swoje marzenia <3

Miłego wieczoru 

Buziaczki ♥


PS.  Nie wiem czy coś zobaczycie na tym zrzucie :/