Capítulo duodécimo: Najtrudniej jest wybrać tą właściwą drogę

Violetta

- Chodź, wstawaj. Pokażę Ci coś - wyszeptałam, budząc Leona. Z trudem otworzył oczy i spojrzał na zegarek, stojący na szafce nocnej, obok łóżka.
- Szósta? Pogięło Cię? - usiadł z najwyższym wysiłkiem i zaczął rozmasowywać sobie kark.
- Znalazłam coś.
Dwadzieścia minut później maszerowaliśmy już jedną z leśnych dróg, a chłodne powietrze muskało nas po twarzy. Słońce nie zdążyło jeszcze wzejść, ale widoczność nie była najgorsza. Buty ślizgały nam się po nierównej nawierzchni, a gałęzie nieustannie zahaczały o odzież. Jednak w końcu udało nam się dotrzeć na miejsce. Wspięłam się na zwalone drzewo i zgrabnie przeskoczyłam na drugą stronę płotu, który odgradzał las od wzgórza. Po sekundzie Leon wylądował obok mnie. Zaczęliśmy wspinać się na niewielką górkę i od razu okazało się, że wybrałam nie tę drogę na szczyt, co trzeba. 
- Dlatego nigdy nie należy iść za kobietami - usłyszałam za sobą znudzony głos przyjaciela, który postanowił zaczekać aż coś wymyślę, siedząc wygodnie na ziemi. Odwróciłam głowę i spiorunowałam go wzrokiem, na co on podniósł brew, co oznaczyło, że jest gotowy, by zacząć wytykać wszystkie moje wady. Znałam je aż nad to, więc nie przyjęłam zaproszenia na dyskusję. 
Zamiast tego rozejrzałam się dookoła i szukałam źródła ewentualnego błędu, który popełniłam przemierzając wzgórze. Byłam tu godzinę temu i możliwość pomyłki była absurdalna, jednak u mnie jak najbardziej prawdopodobna. 
- Spóźnimy się na śniadanie - delikatnie przypomniał mi Leon. Spojrzałam na niego z ukosa i odeszłam pewien kawałek, by nie przeszkadzał mi myśleć. Gdy już miałam zaproponować, byśmy zawrócili zauważyłam znajomą ścieżkę. Rzuciłam zza siebie hasło, by szatyn szedł za mną i nie odwracają się za siebie wkroczyłam na drogę. Już po chwili stanęłam po raz drugi na szczycie, w sam raz, bo Słońce zaczęło właśnie wysuwać się zza horyzontu. Poczułam, że Leon stanął koło mnie i staliśmy tak w ciszy, dopóki ciepłe promiennie nie zaczęły nas leciutko ogrzewać.
- O której ty tak właściwie wstałaś? - Leon spojrzał na mnie z boku. Gdy przeniosłam na niego swój wzrok, zobaczyłam strach w jego oczach. Na moment zbiło to mnie z tropu,jednak po chwili otrząsnęłam się, by przyjaciel nic nie podejrzewał. 
- Wcześnie - odpowiedziałam wymijająco i złapałam go za rękę. Gdy go dotknęłam po jego skórze przeszły ciarki, jakby się mną brzydził, a tym bardziej bał. Już nabierałam powietrza,by go spytać o co chodzi, gdy mnie uprzedził:
- Wracajmy - wskazał głową na zejście ze zbocza. Mimowolnie podążyłam za nim, jednak schowałam twarz w kapturze od bluzy, by nie mógł z niej nic wyczytać. 
To przez pocałunek? Był on w stanie zmienić stosunek Leona do mnie? Mógł go zbrzydzić, uprzedzić, inaczej nastawić? Po wszystkich latach spędzonych ze sobą, po tysiącach przebytych minut, dziesiątkach spełnionych marzeń, kilka sekund sprawiło, że uczucie jakim mnie darzy, prysnęło? Rozpłynęło się w powietrzu na drobne kawałeczki, których nie można skleić? 
Zamrugałam oczami, by odciążyć głowę od natłoku myśli. Jedna jednak w niej pozostała. Muszę zrobić wszystko, by odzyskać starego Leona. Nawet za cenę utraty siebie samej. 

Andres

Promiennie słoneczne nie miały ani trochę przyzwoitości aby dać mi pospać 2 godziny dłużej niż zwykle. Mrużąc oczy zwlokłem się powoli z łóżka. Wyszedłem nadal zaspany z pokoju, kiedy rozległ się krzyk. Błyskawicznie odwróciłem się na pięcie i zbiegłem w popłochu na dół. Wpadłem do kuchni i moim oczom ukazała się zdenerwowana Camila, skulona w kącie. Rzuciłem się w jej stronę. 
- Co jest? Co się stało? - strzelałem pytaniami jak z procy, ale twarz dziewczyny odbijała je jak tarcza, bo nawet na mnie nie spojrzała. Podniosła palec i wskazała na coś za moimi plecami. Udałem się wzrokiem w tamtym kierunku, jednak niczego nie zobaczyłem. 
- Nic nie widzę - przyznałem marszcząc brwi. Ruda otworzyła buzie ze zdumienia i nim zdążyłem się zorientować, podniosła się z ziemi. 

- Ty tego nie widzisz? - wskazała na mały punkt poruszający się po ścianie. Podszedłem bliżej i na widok małego pająka, wybuchnąłem głośnym śmiechem. Fuknęła obrażona pod nosem. 

- Oj kochana to ty jeszcze nie wiesz co to strach - zagarnąłem ją do swojej piersi i nadal się śmiejąc schowałem twarz w jej puszyste włosy. Wyczułem delikatny zapach kwiatowy i coś mi mówiło, że była to lawenda. 
Trzymając ją przez chwilę w ramionach, przed twarzą namalowały mi się wszystkie spędzone razem lata. Chwile, gdy jako maluchy obsypywaliśmy się piaskiem  w piaskownicy, jak uciekaliśmy przed rozzłoszczonym sąsiadem, bo podkradaliśmy mu jabłka. Śmiało mogę ją dziś nazwać swoją wskazówką na kompasie, legendą na mapie. Bez niej nie byłbym takim człowiekiem jakim jestem. Osiągnąłem to wszystko tylko dzięki niej. 







Federico
Czasem spotykamy osoby, przeżywamy wydarzenia, które na zawsze zostają wryte w naszą pamięć. Człowiek nie zdaje sobie z tego sprawy, aż nagle uświadamia sobie, że ciągle myśli o tym czymś. Ciągle ma to przed oczami, jakby tylko czekało, by to coś złapać i już nie puszczać. By już na zawsze w nas pozostało
Wyjrzałem przez okno znajdująde się w moim pokoju, a na szybie, jakby była zaczarowana namalowała się wczorajsza scena. 

Wiedziałem, że dziewczynę coś strasznie nęka, a ona nie umie sobie z tym poradzić. Nie było w niej stanowczości, którą zawsze wszystkich trzymała na wodzy. 

- Mogę już to ściągnąć ? - spytała. Po tym jak zgodziła się na moją propozycję, przewiązałem jej chustkę, którą znalazła u siebie w torebce, przez oczy. Prowadziłem ją do swojego domu. 
- Jeszcze chwilka - wyjaśniłem i po około trzech minutach staliśmy już w moim garażu. Poprosiłem blondynkę, by na mnie zaczekała, podczas, gdy poszedłem po sprzęt na tyłu pomieszczenia. 
- Gotowe - stanąłem przed nią, a Ludmiła zdjęła opaskę z oczu.
- Rolki? - spytała zdziwiona na co kiwnąłem głowąz widocznym entuzjazmem. - Mowy nie ma - oświadczyła i założyła ręce na piersi, na znak buntu. 
- Nie bój się. To nic groźnego - usadowiłem ją na krześle, stojącym pod ścianą. Nic nie powiedziała, tylko uważnie przyglądała się moim poczynaniom. Gdy podałem jej rękę, by wstała, widać było na jej twarzy wahanie. Zagryzła dolną wargę, aż w końcu ostrożnie się podniosła . 

- I co? Chyba nie jest aż tak źle - obserwowałem jak próbuję wyjść z garaży z rolkami na nogach. Pośpiesznie założyłem swoje i ją dogoniłem. 
- Co teraz? - spytała, popatrując na mnie z boku.
- Idziemy się zabawić. 
Jazdy na rolkach, nauczyła mnie moja przyjaciółka jeszcze we Włoszech. Wiedziałem, że to trudna sprawa, tylko nie sądziłem, że człowiek potrafi tyle razy się przewrócić w przeciągu jednej minuty. W końcu dziewczyna skapitulowała i usiadła na ziemie, oświadczając, że zamierza spędzić tu resztę życia, opłakując swoje siniaki. Przewróciłem oczami. 
- No dawaj - próbowałem w jakiś sposób ją zachęcić do zmiany decyzji. - Poczujesz się jak ptak. 
- Martwy  - mruknęła pod nosem.
Z rozbawieniem pokręciłem głową. Zdałem sobie sprawę, że humor blondynki zmienił się w drastyczny sposób. Jeszcze godzinę temu widziałem ją bezradną, chodzącą bez celu po mieście. Nie mogłem powiedzieć, żeby teraz tryskała ogromnym entuzjazmem, ale na pewno coś sprawiło, że parę razy zobaczyłem uśmiech na jej drobnej  twarzy. 
Gdy patrzyłem na nią z góry, siedzącą na ziemi i skubiącą kawałem trawy, wiedziałem, że rozszyfrowanie jej nie będzie prostym zadaniem. Poprzysiągłem sobie jednak, że je rozwiążę.
Otrząsnąłem się i odwróciłem od okna. Jutro zaliczenie, którego tak się obawiam. Jutro moje życie może się zmienić. 

Naty 
- Maxi! - po raz kolejny się potknęłam, na nierównym chodniku. Deszcz lał jak z cebra, ale musiałam w końcu go znaleźć. 
- Maxi! - krzyknęłam ponownie, rozglądają się dookoła. Kosmyki włosów wymsknęły mi się z warkocza i teraz nachodziły na oczy. Jednym szybkim ruchem zagarnęłam je za ucho. 
Wreszcie gdzieś w oddali usłyszałam tak bardzo upragniony głos wypowiadający moje imię. 
Gdy jednak postawiłam jeden krok naprzód, coś mnie zatrzymało. Ugrzęzłam i nie mogłam się poruszyć ani na centymetr. Spanikowałam, a moje serce przyspieszyło. Dlaczego coś mnie zatrzymało? Dlaczego zabrało możliwość wybrania drogi, do tego, czego od dłuższego czasu szukałam? 
- Maxi? - wyszeptałam błagającym tonem. Nagle pojawił się przede mną. Jego bliskość sprawiła, że znieruchomiałam. 
- Naty - odpowiedział równie cicho. W jego głosie można było wyczuć ulgę. Uśmiech rozświetlił moją twarz. Jednak to szczęście było tylko pozorne. Postać chłopaka nagle rozpłynęła się z taką szybkością jak się pojawiła. 
- Nie - wyraziłam swój sprzeciw prawie bezgłośnie. 
- Nie - powtórzyłam już głośniej młócąc rękami w powietrzu. 
- Nie! - gwałtownie się podniosłam, zlana potem. To tylko sen, pomyślałam. Naty, to tylko sen.
W ręku nadal trzymałam kartkę z nutami, z którą zasnęłam.  Spojrzałam na zegarek, który teraz wskazywał godzinę siedemnastą osiemnaście. Przespałam całe popołudnie. Wciągnęłam głębiej powietrze i omal się nie zakrztusiłam, bo rozpoznałam znany zapach pojawiający się po deszczu. 
Spokojnie, powtarzałam sobie w myślach, a pełne uspokojenie zajęło mi dobrych kilka minut. 
- Co się z Tobą dzieję Naty? - zadałam sobie pytania. - Zakochałaś się - wyszeptałam po chwili. 

---------------------------------------------------
Błagam, nie komentujcie tego co jest powyżej. Straszne poniżenie.
Przepraszam za takie opóźnienie, ale wena - a raczej jej brak - nie pozwalała mi nic napisać. Resztki tego co z niej zostało, znajduję się u góry. . 
Chciałam podziękować tym, którzy skomentowali poprzedni rozdział. Nadal nie mogę uwierzyć, że aż tak mnie doceniacie. Nawet zwykłe dziękuję, nie będzie mogło w pełni oddać, jak bardzo jestem Wam wdzięczna. 

Dla nocnych marków takich jak ja życzę miłej nocy 

Buziaczki ;*

EDIT: Chyba za bardzo wzięliście sobie do serca to zdanie o tym byście nie komentowali ...