Capítulo undécimo: Iskra

Leon 
Wydaje się, że zna się kogoś całe życie. Można wymienić wszystkie jego cechy, wady, zalety. Wiesz jak ten ktoś się porusza, jak reaguje na daną sytuację. Co lubi, co szanuje, co go śmieszy, bawi, smuci, doprowadza do łez. 
Wydawało mi się, że znam usta Violetty na wylot. Nauczyłem się ich kształtu gdy śpiewała, mówiła, cmokała mnie w policzek. Nigdy nie wyobrażałem sobie, że mogą być tak miękkie, ciepłe, w zetknięciu z moimi. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że po jednym pocałunku wymienionym z nią, od razu zapragnę następnego. Uważałem, że znam uczucie jakim ją darzę na pamięć. Mogłem opisać każdy szczegół łączący nas w jakikolwiek sposób, każdy spędzony moment. Jednak w tej chwili okazało się to zbędne. Poznałem Violettę na nowo. Dopiero teraz zorientowałem się jak pięknie pachną jej włosy, jak słodko marszczy nos, gdy się denerwuję, jak uroczo zagryza dolną wargę w stresie. 
Gdy oderwaliśmy się od siebie zobaczyłem jej duże oczy wpatrzone w moje. Tańczyły w nich złote ogniki, które po chwili rozprysnęły się, by na nowo powrócić. Wiedziałem, że Violetta nadal jest tą samą Violettą, tą samą dziewczyną co była 10 sekund temu. Nie zmieniła się. Jej serce nie stanęło na moment, by ponownie ruszyć z nowych uczuciem w środku. Jej mózg nie rozgrywa teraz szaleńczego biegu,który doprowadza, że każda myśl wpada na siebie, niektóre przewracają się , a drugie dojeżdżają do mety. 
- I co? Chyba nie było aż tak źle? - pytanie Andresa, wydało mi się bardzo nietaktowne, ale nie mogłem go za to winić, ponieważ tylko ja wiedziałem jaką walkę toczyłem wewnątrz siebie. 
- W porządku - odpowiedziała szatynka i uśmiechnęła się delikatnie w moim kierunku. Odpowiedziałem jej tym samym. W żaden sposób nie mogę dopuścić do tego, żeby rozniecona iskra, przeobraziła się w pożar. Mogę spłonąć ja, ale nigdy nie pozwolę, by spłonęła Violetta. 



Ludmiła
Zasypiałam ze strachem, budziłam się z nim i trwałam przy nim cały dzień. Postać Ludmiły, którą tworzyłam przez laty ukruszyła się w zadziwiającym tempie. Zamieniłam się w bezradną marionetkę losu i mogę tylko czekać na to co się wydarzy. 
Tata często znikał na wiele dni poza dom, ale nigdy przez kłótnie. Mimo tego, że narzekał na mamę, ciągle ją poprawiał, czy to w stanie trzeźwości czy nie, trzeba mu przyznać, że nigdy nie zdołał się podnieść na nią głosu. 

Gdy patrzę na to jak rodzicielka bezradnie wgapia się w stół, trzymając w rękach kubek kawy, zaczynam się trząść. Nie cierpię bezradność, nie cierpię gdy udowadniam światu, że jestem słaba i bezbronna. 

Miotałam się po pokoju, aż w końcu nie wytrzymałam i zgarnęłam torebkę z biurka, by opuścić dom. Wyjęłam telefon z kieszeni spodni i wtedy do mnie dotarło, że mam masę nieodebranych połączeń od Naty i Diego. Od dwóch dni nie daję znaku życia, więc musieli się niepokoić. Pośpiesznie wystukałam im wiadomość, o tym, że spotkamy się jutro i udałam się w stronę centrum. 
Przez deszcz i wilgoć większość ludzi została w domu. W sumie dobrze. Nie miałam ochoty na to by ktoś mnie oglądał. 
Gdy spojrzałam na plac zabaw, znajdujący się po drugiej stronie ulicy momentalnie posmutniałam jeszcze bardziej. Jak przez mgłę, ujrzałam zarys małej blondynki, która ślizga się na zjeźdzalni, by paść w ramiona ojca i wylądować z nim w piasku. Wydawało mi się nawet, że usłyszałam ich śmiech. Jednak gdy samochód przejechał przez jezdnie wszystko zniknęło. 
Nie pamiętam, ile czasu szwędałam się po mieście i co w tym czasie robiłam. Zorientowałam się, że Federico stoi przed mną, gdy się odezwał:
- Masz ochotę na szalony dzień ? 

Początkowo nie wiedziałam, co odpowiedzieć i jak się zachować. Gdy zobaczyłam siebie w jego oczach, przeraziłam się swoim wyglądem. Miałam potargane włosy oraz roztargniony wzrok. Momentalnie otrzeźwiałam. 

- Co masz na myśli? - byłam z siebie dumna, gdy nie usłyszałam w swoim głosie, ani śladu drżenia. Tylko patrzyłam na niego chłodno i wyczekująco. To znaczy miałam taką nadzieję, gdyż pewnie przypominałam małego psiaka, który błaga, by do niego nie strzelano. 

- Chodź, a się przekonasz - zaproponował. 

Nie miałam pojęcia czemu zdecydowałam się uścisnąć jego wyciągniętą dłoń. 

Marco 
Zbliżał się wieczór, więc większość z nas udała się na górę, do pokoi, by przyszykować się do spania. Po dzisiejszym długim dniu każdy miał masę wrażeń i marzył tylko o tym, by paść do łóżka i nie wstawać z niego, aż do jutrzejszego popołudnia. 
Zszedłem po schodach na dół, po swoją torbę, ale gdy już po nią sięgałem zatrzymałem się w pół drogi. Przez małe okienko w drzwiach prowadzących na taras, ujrzałem postać Francesci siedzącą na jednym z bujanych foteli. Była przykryta kocem, a w ręku trzymała kubek, prawdopodobnie z gorącą herbatą. 
Wyprostowałem się błyskawicznie i po przekroczeniu kliku metrów stanąłem koło niej. Spojrzała na mnie otrząsając się z zamyślenia. Jej oczy świeciły w słabym blasku księżyca, który gościł na niebie. Delikatnie uśmiechnąłem się w jej stronę, na co zmarszczyła brwi i wróciła do patrzenia na jezioro. Usiadłem po turecku na drugim z foteli. Brunetka z pewnością przesiedziała , by w takiej ciszy do rana, ale ja nie byłem na to gotowy, więc policzyłem w myślach do 60 i odezwałem się :
- Co tu robisz? 
Natychmiast mój mózg wytworzył masę przezwisk pod moim adresem. Bardziej oczywistego pytania nie mogłeś wymyślić, co nie meksykański idioto?
- Czekam na wolną łazienkę - dziewczyna odezwała się wyjątkowo cichym głosem, co zbiło mnie z tropu. 
- Jesteś na mnie obrażona? - dopytywałem, bo ta myśl prześladuję mnie od wczoraj. 
- Tak. 
- A zmieni coś gdy powiem po raz setny "przepraszam" ? - podniosłem brew. 
Francesca nic nie powiedziała, ale gdy odwróciła głowę w moją stronę zrozumiałem więcej niż powinienem. Dziewczyna najzwyczajniej w świecie mnie nie lubiła i mimo naszej krótkotrwałej przyjaźni, chyba mogę nazwać to przyjaźnią?, nie chciała przebywać w moim towarzystwie. Nie potrzebnie robiłem sobie nadzieję. 
Zrezygnowany wstałem i byłem gotowy wsiąść swoje rzeczy i wrócić piechotą do Buenos Aires, gdyby nie jeden gest, który ledwo udało mi się dostrzec. 
Francesca na moment zamknęła oczy i odwróciła głowę, w przeciwną stronę niż gdzie byłem ja. Zdołałem wychwycić jednak pojedynczą łzę, która spłynęła po jej policzku. 
Kłamała. To znaczy nie dosłownie, bo nic mi nie powiedziała. Chciała odepchnąć mnie od siebie swoim spojrzeniem, obojętnością. W głębi duszy jednak czuła coś innego. 
Gdy rzuciłem się na łóżku, w pokoju, który dzieliłem z Maxim, wiedziałem,że muszę zacząć działać. Muszę zniszczyć barierę, którą się opatuliła. Muszę zrobić wszystko, by mi zaufała. 



Lara

Otarłam wierzchem dłoni pot, który pojawił się na moim czole. Mimo później pory nadal próbowałam naprawić motor, w którym olej wyciekał z skrzyni biegów. Chciałam wyrobić się do jutra, jednak moje marzenia spełzły na niczym, gdy spojrzałam w stronę ściany. Wisiał na nim strój, który przymierzał Leon, gdy pokazałam mu tor. Przed oczami pojawiła mi się jego uśmiechnięta twarz i widziałam ją aż do chwili, gdy nie ocucił mnie dźwięk klucza, który wypuściłam z ręki.
 Błyskawicznie podniosłam się z krzesła, wzięłam torbę w dłoń i nie zważając na bałagan jaki zostawiłam, opuściłam tor i udałam się w stronę domu. 
Nie potrzebnie robiłam sobie nadzieję na to, że coś z tego wyjdzie, że może się coś między nami pojawić. Jestem tylko zwykłą siedemnastolaką niczym nie wyróżniającą się z tłumu. Mam strasznie białą cerę, więc można przyznać, że jestem niemal przezroczysta. Często tak się czułam. Więc czemu teraz miało być inaczej? 
"Bo nie zrobiłaś niczego, by to zmienić" - podpowiedział mi mój wewnętrzny głos. Może miał rację?

---------------------------------------------
Nareszcie skończyłam :P A już myślałam, że będziecie musieli poczekać na niego do następnego tygodnia. 
Prawda, że mam piękny nagłówek? Hahah  :D Ale nie mój, tylko mojego cukiereczka Kathriny. Dziękuje Ci jeszcze raz <3
Chyba nie mam żadnych innych informacji, więc życzę Wam tylko dobrej nocy <3

Kocham strasznie, strasznie mocniutko :*

Buziaczki ♥