Prologue

Dwoje przyjaciół stanęło przed Studiem 21 . To było ich marzenie. Od dziecka pragnęli zobaczyć to miejsce , stać się jego częścią. 

Niczym nie wyróżniający się nastolatkowie , niby z dwóch odmiennych światów . 
Połączyła ich wspólna pasja - muzyka .

Poznali się w domu dziecka . Mama dziewczyny zginęła w wypadku samochodowym , a po tym wydarzenie ojciec się jej wyparł . Z kolei rodzice chłopaka śmiertelnie zachorowali. 
Potrafili znaleźć zaufanie tylko w sobie . W tak młodym wieku już zaznali goryczy życia i tylko oni rozumieli ten ból , który wypełniał ich serca . 
Byli ze sobą w każdym miejscu , o każdej porze . Razem się śmiali, płakali , spędzali cały wolny czas . 
Do czasu gdy nie zjawiła się Angie - ciocia dziewczyny . Mieli wtedy po 10 lat . Świętowali właśnie 5 rok swojej przyjaźni . 
Wreszcie po długich poszukiwaniach ją odnalazła , ale jej siostrzenica nie chciała opuszczać domu dziecka . Bała się , że życie bez Leona nie będzie takie samo , że straci ono swój sens. Ale niestety nie było wyboru . Musieli się rozstać .
- Będę o Tobie zawsze pamiętał - obiecał, gdy się żegnali . Spojrzała na niego twarzą zalaną łzami . 
- Ja też - przybili sobie piątki i zatopili w objęciu .


Życie pisze różnie scenariusze i nic na to nie poradzimy . Ale czasem możemy na nie , w pewnym stopniu wpłynąć . 
Violetta siedziała na ławce , w parku . Nie wiedziała , gdzie znajduje się obecnie Leon , bo minęły 4 lata od ich ostatniego spotkania . Nie umiała zapomnieć . Wspomnienia tak łatwo nie blaknął . Trzeba czasu. Ale wtedy zdajemy sobie sprawę , że ten czas nic nie daje . To tylko coraz bardziej nas dołuje . Coraz głębiej wchodzi w naszą pod świadomość aż w końcu nie żyjemy niczym innym jak tymi wspomnieniami . 
Dziewczyna kopnęła kamyk leżący na chodniku . Pojedyncza łza spłynęła po jej policzku. 
- Co się pani stało ? - jakiś mężczyzna w słomianym kapeluszu , przysiadł się do niej . - Jest taki piękny dzień . To nie poprawnie płakać . 
Spojrzała na niego i zamarła . Nic się nie zmienił - pomyślała , gdy rzuciła się mu na szyje . 
- Co ty tu robisz ?! - wykrzyknęła nie zdolna do zaczerpnięcia oddechu. 
- Przyjechałem do Ciebie . Chyba nie mogłem pozwolić na to byś tu sama siedziała - posłał jej promienny uśmiech , a wtedy Violetta uwierzyła , że wszystko jest możliwe . 


Teraz stojąc przed swoją szkołą marzeń , oboje wspominali tamte chwile . Spojrzeli na siebie , a Leon wyciągnął dłoń . 
- Gotowa ? - pojedyncze iskierki zatańczyły w jego oczach . 
- Jak nigdy - złapała go za rękę i razem udali się w stronę wejścia. 

----------------------------------------------
Cieszycie się , smucicie ? Nie wiem ... Ale pomyślałam , że to będzie dla Was fajny prezent na święta . 
Wiem , że prolog jest do kitu , ale ... wena mnie opuściła :D


Nad wyglądem jeszcze pracuje , bo nagłówek nie chce się załadować ;(
Ale coś wymyśle :D

Życzę Wam wesołych , radosnych świąt . Żeby było one inne od reszty . Żeby śnieg spadł . Żeby choinka świeciła od barw . Żebyście się tak najedli , że przytyjecie 10 kg :D

Kocham Was !
Buziaczki ;**