Capítulo primero : Ktoś kto może odmienić twoje życie

 Dla Nikoletty W . - za to , że każde Twoje słowo , odmienia moje życie 


Francesca        
Jejku ! W Studio zaczyna się czas przesłuchań . Uwielbiam ten okres , bo można poznać kogoś naprawdę ciekawego . Kogoś kto może odmienić twoje życie .
- Cam patrz ! - szturchnęłam przyjaciółke w ramie . - Patrz jaki ten gość ma kapelusz ! A tam jaki niesie śmieszny instrument ! A ... - słowa zamarły mi na ustach , bo zdałam sobie sprawę, że ruda mnie ani trochę nie słucha . - Ej ! Obudź się ! - pstryknęłam jej palcami , przed twarzą . 
- Hmm ? - nawet na mnie nie spojrzała , za to ja podążyłam za jej wzrokiem i odkryłam w kogo się tak wpatruje . 
- Cam ... Mówiłam Ci  , byś o nim zapomniała .
Camila jakiś czas temu umówiła się z chłopakiem o imieniu Broduey . Spędzili romantyczny wieczór , ale następnego dnia zobaczyła go ,  w parku , z jakąś blondynką. 
Dziewczyna nigdy nie wierzyła w siebie , a to jeszcze bardziej zniżyło jej samocene .
- Gdyby to było takie łatwe - popatrzyła na mnie oczami przepełnionymi bólem i odeszła . Spuściłam wzrok . Tak bardzo chciałam jej pomóc . Sprawić , by znowu odzyskała tą radość życia, którą kiedyś tak zażarcie czerpała . 
Z wzrokiem wbitym w ziemie , udałam się do auli , ale po chwili na kogoś wpadłam . 
- Przepraszam - mruknęłam pod nosem i gdy miałam tego kogoś ominąć, poczułam ucisk na nadgarstku . 
- Coś taka smutna ? - podniosłam głowę i ujrzałam chłopaka , o pięknych, głębokich , ciemnych oczach . 
- To chyba nie Twoja sprawa - podniosłam brew , lekko zirytowana. 
- Ale taka piękna dziewczyna nie powinna się smucić - stwierdził z uśmieszkiem . 
- O co Ci chodzi ? - ani trochę go nie rozumiałam . 
- Po prostu stwierdzam fakty - chciałam od niego odejść , ale nie pozwolił mi , gdyż zaszedł mi drogę . - Umówisz się ze mną ? 
Zamarłam . Nikt przedtem ani trochę się mną nie interesował , a co dopiero proponował mi spotkanie . Coś w tym chłopaku mi nie pasowało . Był zbyt pewny siebie .
- Nie ! - ominęłam go i udałam się w stronę wyjścia .
- A tak w ogóle to jestem Marco - usłyszałam za sobą krzyk , ale gdy się odwróciłam już go nie było .



Maxi
Wszyscy zgromadziliśmy się w auli , na prośbę Pablo . Siedziałem obok zamyślonej Camili i zdenerwowanej Francesci . Obie milczały i za nic w świecie nie chciały mi powiedzieć co je gryzie . 
Wędrowałem wzrokiem po sali i natrafiłem na roześmianą twarz Natalii. Rozmawiała z Diego i Ludmiłą , a ja nie mogłem pojąć jak ktoś , kto stoi chociażby metr od naszej " Supernowej " mógłby się uśmiechać . Blondynka niszczyła każdego kogo ubierze sobie za cel, ale z tą dwójką dziwny trafem się za przyjaźniła . 
- Maxi ? 
Zatraciłem się w pięknych oczach brunetki . W jej idealnych rysach twarzy. W pełnych ustach. Jej widok zawsze działa na mnie kojąco, ale nie chciałem dopuścić do siebie myśli, że się w niej zakochałem . 
- Maxi ?
Przecież  nigdy nie byłem stały w uczuciach . Zauroczenie to nie to samo co miłość . To tylko chwila , która ulatuje , nim zdążymy ją choć złapać w rękę . Ale coś w niej sprawiło , że stałem się inny . Zacząłem inaczej postrzegać świat . Mało o niej wiedziałem , ale dla mnie nie było to ważne. 
- Maxi ! - głos Pablo smagnął mnie jak bicz . Otrząsnąłem się i zdałem sobie sprawę , że dyrektor wraz z resztą nauczycieli , już się zjawili , a wzrok każdego spoczywał na mnie. 
- Przepraszam . Zamyśliłem się - pospiesznie się wytłumaczyłem . 
- No dobrze . To wracając do tematu . Przez 3 następne dni w Studio , będą trwały przesłuchania i wiele uczniów do nas dojdzie . Postanowiliśmy - wskazał gestem na kadrę nauczycielską - że dostaniecie zadanie . Otóż każdy będzie musiał wybrać piosenkę , swojego autorstwa i przetłumaczyć ją na inny język . Wydaję się być to pewnie proste , ale nie. Celem będzie utrzymanie tych samych emocji , jeśli śpiewacie w języku hiszpańskim , a w innym . Zostaniecie dobrani w pary . Resztę informacji usłyszycie , gdy dojdą do nas nowi uczniowie . To do zobaczenia .
Po odejściu nauczycieli , przez sale zaczęły przebiegać szepty . Udałem się do wyjścia , nie tłumacząc dziewczynom , gdzie idę . Wyszedłem przed szkołę . 
Pablo za wszelką cenę stara się nam udowodnić , dając rozmaite zadania, że Studio nie ma problemów finansowych . Jednak od czasu , gdy wróciliśmy z wakacji , zdarzają się coraz to dziwnie przypadki . Albo brakuje wody , albo prądu zabrakło . Nie jesteśmy w stanie nic na co poradzić , nawet jeśli ogromnie tego chcemy . 




Leon 
Stałem przed salą , z Violettą , czekając na naszą kolej . Wiedziałem , że dziewczyna się denerwuje , bo zagryzała dolną wargę i chodziła w tą i z powrotem . 
Z natury była odważna , czasem nawet bardziej ode mnie , ale niekiedy pewne sprawy ją przewyższały . 
Choć znaliśmy się blisko 12 lat , potrafiła mnie zaskoczyć . Była dla mnie jak brat . Jak brat , nie jak siostra , bo nie była typową dziewczyną . Zamiast lalek wybierała samochody . Uwielbiała się brudzić i nie straszył ją byle pająk . Zawsze była twarda . 
Kiedy poznałem ją w domu dziecka , mój świat nabrał barw . Myślałem , że po śmierci rodziców , nie zdołam się pozbierać , ale ona poukładała mnie w całość . 
Pewnego wieczoru , 2 dnia mojego pobytu tam , nie mogłem zasnąć. Męczyły mnie koszmary , więc wyszedłem z pokoju i udałem się na dół , do salonu . Siedziała przy kominku i pośpiewywała pod nosem , obcą mi piosenkę . Opowiadała ona o szczęśliwej rodzinie. Gdy skończyła po jej policzku spłynęła łza . 
- Wiesz , że nie ładnie podsłuchiwać ? - usłyszałem jej szept. 
- Ale ..? Skąd wiedziałaś , że tu jestem ? - spytałem , podchodząc do niej .
- Widziałam Twój cień . Co ty tu robisz ? Jeśli Cię nakryją mogą Cie okrzyczeć . 
- A Ciebie nie ? - wreszcie na mnie spojrzała . Miała rozszerzone oczy. Nie wiedziałem czy ze strachu , czy z zimna , bo cała się trzęsła . 
- Już się przyzwyczalili , że zawsze tu w nocy przychodzę . Ale ty chyba jesteś tu nowy ? 
- Tak . Leon - wyciągnąłem do niej rękę , ale ona jej nie uścisnęła . 
- Violetta - odwróciła wzrok . 
- Czemu płaczesz ? 
- Bo nie potrafię pogodzić się z tym , jaki los zesłał na mnie świat . 
Wtedy to opowiedziała mi swoją historie . O tym , że jej mama zginęła w wypadku samochodowym , a tata się jej wyparł . Choć miała ledwo 6 lat , zadziwiała mnie swoją mądrością . O tym , że wiedziała , że mimo tego co ją spotkało musi być twarda . Że jej mama , nie chciała , by przez nią płakała .
Tamtej nocy nauczyła mnie wiele , nawet jeśli nie zdałem sobie z tego sprawy . I tamtej nocy nasze drogi się ze sobą nierozczepialnie zeszły. 
Jednak po 5 latach , pojawiła się Angie - jej ciocia . I niestety musieliśmy się rozstać . Ale od zawsze wierzyłem , że to sam Bóg chciał , byśmy ze sobą stale byli , bo po niecałym roku ode jej odejścia, znalazło się starsze państwo , które mnie zaadoptowało . I to ja ją znalazłem . I już nie opuściłem . 
- Leon ? - otrząsnąłem się z wspomnień i zauważyłem jej twarz , wpatrującą się w moją . Podniosłem brew . - Zaraz nasza kolej . Denerwujesz się ? 
- Nie , bo jesteś ze mną . A razem możemy osiągnąć wszystko , przecież wiesz - na jej twarzy pojawił się promienny uśmiech . 





Ludmiła 
Obserwowałam swoim czujnym okiem , korytarz w Studio . Co chwile zauważałam coraz to nowsze twarze . Oni jeszcze nie wiedzieli , z kim mają do czynienia . Na co mnie stać. A potrafię osiągnąć wszystko , jeśli mi tylko wystraczająco zależy . 
Nawet Ci co uważają , że mnie znają taka np. Francesca czy Camila, nie wiedzą co drzemie we mnie w środku . Uważają mnie za tego , co tylko potrafi niszczyć, wszystko co napotka na swojej drodze , ale nie znają powodu , czemu to robię . Choć wątpię , by nawet Naty i Diego go znaleźli. 
Zauważyłam pewną szatynkę zmierzającą w moją stronę . W mojej głowie ułożył się plan, który w sekundę później został zrealizowany. 
- Ej ! Może byś tak uważała jak chodzisz , co ?! - zagrodziłam jej drogę, tak by na mnie wpadła . 
- Jejku przepraszam , ale to ty na mnie wpadłaś , więc ... - podniosła brew i chciała odejść , ale jej nie pozwoliłam . 
- Nawet nie wiesz z kim zadzierasz - na moim planie zaczęły pojawiać się rysy . 
- Nie potrzebuje tego - wyjaśniła . - A teraz przepraszam , ale muszę iść . 
- Nie tak prędko - ponownie zagrodziłam jej drogę . 
- Nudzi Ci się ? Bo nie rozumiem do czego zmierza nasza rozmowa - wokół nas zaczął się zbierać tłum , co mi się nie podobało . 
- Kim jesteś ? - zmrużyłam oczy . 
- Violetta . A ty pewnie jesteś tą złą , tak ? Taką co w filmach ? Co zawsze chcę wszystkich zniszczyć ? Ze mną Ci to nie przejdzie , więc daruj sobie już na początku . 
Odwróciła się , ale złapałam ją za nadgarstek . 
- Puść mnie ! - za nią pojawił się pewien chłopak . 
- Co się dzieje ? - spytał . 
- Nic . Tylko ktoś po prostu nie ma zajęcia - uwolniła się z mojego uścisku i razem odeszli . 
To był poważny błąd . Jeszcze się doigra . 
----------------------------------------------
I o to rozdział pierwszy . 
Już na początku chciałabym uprzedzić , ale możliwe , że teraz rozdziały będą pojawiały się rzadziej . 
Jak widzicie będzie to historia inna niż poprzednia , bo bardziej się skupie też na wątkach innych .
Jak Wam minęły święta ?
U mnie dobrze , tylko teraz zachorowałam :D Hihihihihihi :D

To życzę Wam pijanego Sylwka i do zobaczenia w następnym roku ;**


Buziaczki ;**

A ! I pozdrawiam mojego Kasika i Tygryska ;**

I z góry przepraszam , jak zauważycie jakiekolwiek błędy w tytule i w następnych , ale mój hiszpański to ...