Rozdział XXXIX

        " Gdy przybywam nadchodzi czas, by śpiewać
   Nie ma nikogo, kto mnie zatrzyma "
                            " Euforia " 



- Violu o co tu chodzi ? - spytała mnie Fran , a ja im wszystko opowiedziałam . Camila popatrzyła na mnie przepraszająco . Chyba miała sobie za złe , że to wcześniej zignorowała .
- Dzieciaki czas na próby do przesłuchania - z korytarza wyłonił się Pablo . - Czy coś się stało? - zobaczył nasze miny . 
- Nie , nie . Już idziemy - zapewniłam go i udaliśmy się do auli . 
- No więc tak - zaczął Marotti , który już na nas czekał . - Violetta i Leon będę musieli napisać romantyczną piosenkę , którą zakończymy przedstawienie , a ty samym Daniel i Angela zostaną parą . Bridgit i Federico będą przyjaciółmi i na tej relacji pozostaniemy . Francesca , Natalia , Ludmiła mają za zadanie skomponować piosenkę o przyjaźni , a Marco , Maxi , Napo i Tomas o chłopakach . Ich pasjach . Chyba wiecie o co mi chodzi . Proszę o to są scenariusze - wręczył każdemu tonę kartek . - Zapoznajcie się z nim . Szczególnie Violetta i Leon i od jutra zaczynamy próby . Jakieś pytania ? - nikt się nie odezwał . - To dobrze . Do widzenia i miłego dnia - mężczyzna wyszedł z sali z resztą nauczycieli ,a wzrok wszystkich moich przyjaciół spoczął ponownie na mnie . Skuliłam się odrobinę .

- Ej ! Nie martwcie się . Będzie dobrze . Na razie nic mi nie zrobił . Jeśli chce pisać te swoje liściki to niech pisze . Może polepsza mu to humor . Ok . Spoko . To niech polepsza . Trzeba go zignorować i znudzi mu się . Teraz trzeba tylko skupić się na przedstawieniu . I nie martwcie się o mnie . Poradzę sobie . Mimo to bardzo Wam dziękuje za to , że ze mną jesteście - uśmiechnęłam się do każdego ciepło . - Jesteście najlepsi .
- Tak jak ty - opowiedzieli chórem .


Przez kilka tygodni trwają prace do przedstawienia . Idzie nam dobrze i już za dwa dni odbędzie się nasz występ . Trochę się stresuje , bo na końcu mam się pocałować z Leonem. Próbowałam z chłopakiem przekonać Marottiego do zmiany scenariusza , ale on się uparł i zostało tak jak było . No trudno . Przecieć to tylko kilka sekund nic więcej . Ale dla mnie to jest bardzo dużo . Nie wiem czemu , ale nagle to uczucie we mnie odżyło ... Leon stał się dla mnie kimś więcej niż przyjacielem i nie wiem jak to zmienić . Choć w sumie nie chcę . Siedziałam właśnie na podłodze w kuchni , przed szafką , szukając płatek na śniadanie , gdy zaczęły nachodzić mnie wspomnienia .


Staliśmy przed keyboardem , w sali od muzyki pisząc piosenkę na zakończenie . 
- Nie , Leon ma być inaczej . Te słowa się nie lepią . To piosenka ma aż ociekać miłością . Trzeba mieć ochotę wymiotować tak dużo ma być w niej słodyczy , jak to ujmuje Marotti - oboje zaśmialiśmy się pod nosem . 
- No w sumie ... - Leon przerwał krótką chwile ciszy . - A może tak - musnął palcami klawisze i zaczął grać jakąś melodię . Spodobała  mi się. Była przyjemna dla ucha . Po chwili zaczął śpiewać .

No soy ave para volar,

Y en un cuadro no se pintar

No soy poeta escultor.

Tan solo soy lo que soy ...

Takie proste słowa , a tyle dla mnie wtedy znaczyły . Zresztą nadal znaczą . I to spojrzenie , którym mnie w tamtej chwili obdarował . Poczułam się niezwykle . Jakby dodali mi skrzydeł . Ledwo zdusiłam w sobie chęć , by nie rzucić mu się na szyję . Jestem głupia. Nagle mi się odwidziało i znowu chcę być jego dziewczyną . Ale nie mogę tego ukrywać dłużej , bo czuję , że pęknę z nadmiaru uczuć . Tamtego dnia utworzyliśmy piosenką - Podemos . Jak zawsze ją śpiewamy na próbie Fran z Naty mają łzy w oczach . Tłumaczą , że jest to ich Podemosik . Mimowolnie się uśmiechnęłam . To ogromne szczęście mieć takie przyjaciółki jak one .
Gdy znalazłam , w końcu wzrokiem,  pudełko z płatkami wyciągnęłam po nie rękę . Jednak w połowie drogi się wstrzymałam, bo przypomniałam sobie inną sytuację .


Właśnie byliśmy w jednej z sal i tańczyliśmy walca . Do piosenki wymyślili , że najlepiej będzie zatańczyć . Ok . Nie sprzeczam się . W pewnej chwili , gdy nadeszła pora na obrót coś nam nie wyszło, co spowodowało , że  wylądowałam na ziemi . 
- Żyję ! - krzyknęłam roześmiana . Leon wyciągnął rękę , bym mogła wstać , ale odmówiłam . -Daj mi jeszcze chwilkę poleżeć - chłopak pokręcił głową z uśmiechem . Gdy próbowałam wstać , po jakimś czasie, zachwiałam się i wpadłam na szatyna . Popatrzyliśmy sobie w oczy . Znowu to samo . Ta niezręczna sytuacja , która sprawia , że czuję się jeszcze bardziej zagubiona . Modliłam się , by tylko nie zdołał usłyszeć jak szybko bije mi serce . 
- Zaczynamy ? - spytał po chwili , a ja kiwnęłam głową .


Przymknęłam oczy sfrustrowana . Chyba daje mu za jasne znaki . W ogóle wiele się pozmieniało . Federico i Lara coraz mnie się sprzeczają . Jest dziwne cicho w tym domu . Czuję , że to cisza przed burzą i lada moment znowu się zacznie . 
Z kolei Naty i Maxi oddalają się od siebie . Znowu się pogubili . Trzeba będzie im wskazać prawdziwą drogę . 
Z Marco i Fran jest w jak najlepszym porządku . Zresztą z nimi zawsze tak jest . 
Diego , Ludmiła ... to trudny temat , ale wiem , że te ich spojrzenia , którymi siebie każdego dnia obdarzają w końcu przyniosą jakiś efekt . Tak samo jak w relacji Bridgit i Tomas .
Tata , Olga , Ramallo nie odezwali się ani razu . Zapomnieli . To najprostsze słowo .
Otrząsnęłam się z zamyślenia i sięgnełam po płatki . Gdy trzymałam jej już w rękach poczułam , że ktoś kładzie mi dłonie na ramionach i krzyczy do ucha . 
- Bu ! - podskoczyłam przestraszona , a moje śniadanie wylądowało na podłodze , bo opakowanie pękło . 
- Leon !! - odwróciłam się i popatrzyłam na niego wściekła . On zwijał się ze śmiechu . - Zbierasz to - wstałam i otrzepałam się z okruchów . On tylko pokręcił głową nie zdolny do zlepienia prostej wypowiedzi . 
- Przepraszam - odezwał się po chwili już uspokojony .  - Ale nie mogłem się powstrzymać . Tak kusząco siedziałaś . Samotna . No musiałem ! - był cały rozpromieniony . 
- Ok , ok . Wybaczam Ci . Po co przyszedłeś ? - spytałam . 
- Do Lary . Miała być na torze godzinę temu , ale ciągle jej nie ma . A nie mam kasy na koncie , więc nie mogłem zadzwonić , więc przyszedłem . A znając życie ona wyszła z 5 minut temu , nie ? 
- Tak , wyszła . Dokładnie - spojrzałam na zegarek . - 6 minut temu. 
- No a jak . Ja zawsze mam farta . Dasz mi chociaż do niej zadzwonić , by ona się nie wracała.
- Pewnie - podałam mu telefon , a Leon po krótkiej rozmowie mi go oddał . 
- Dzięki . A jak tam u Ciebie ?
- No wiesz ... Zamierzałam zjeść śniadanie , ale wygląda na to , że nic z tego nie wyjdzie - westchnęłam . 
- No przeprosiłem Cię - Leon się uśmiechnął . - Ja lecę - podszedł i pocałował mnie w policzek . - Paa - pomachał mi na pożegnanie i wyszedł . Czy ona nie wie , że wszystko utrudnia ?



To dziś . Przedstawienie . Właśnie czekałam na rozpoczęcie na tyłach teatru . Nie wiedziałam czy dam radę . Chyba nie chciałam dać . Najbardziej teraz potrzebowałam tego , by tata usiadł koło mnie , złapał za rękę i mocno przytulił . Ale on jest ... Nie wiem gdzie jest . Na pewno daleko ode mnie . Nie chcę wrócić . Nie chcę mnie znać . Chciałabym cofnąć czas i wymazać z mojego życia ten pamiętny wieczór . Człowiek wiele może , ale tego akurat już nie.
- Violu , zaczynamy - koło mnie pojawił się Diego , więc wstałam z ławki i weszłam do budynku . Przedstawienie zaczyna się piosenką o przyjaźni . 
Jezus , ile tu ludzi - to pierwsza myśl jaka pojawiła się w mojej głowie , gdy stanęłam na scenie , po zapowiedzi Pablo i Antonia . Usiadłam przy stoliku , koło Bridgit i zaczęłyśmy show . 

Po dwóch godzinach została do wykonania końcowa piosenka . Na razie wszystko idzie bez zarzutu . Gdy patrze na uśmiechniete twarze przyjaciół to wiem , że to ich całe życie . Moje zresztą też . Tyle potu włożyliśmy w ten występ i opłaciło się .
 Zostały tylko 3 minuty piosenki mojej i Leona , i pocałunek . Siedziałam w garderobie . Za 5 minut wychodzę . 5 minut dzieli mnie może od najważniejszego momentu mojego życia . Nie wiem co się wydarzy i nie chcę wiedzieć . By opanować nerwy wyjęłam z torebki wszystkie liściki , które dostałam od swojego " ulubieńca " Ostatni dostałam 5 dni temu . Po prostu musiałam się czymś zająć. Ułożyłam jej na blacie w kolejności jakie je dostawałam . 

- Czekaj , czekaj - powiedziałam sama do siebie , bo nagle mnie oświeciło . Pierwszy liścik . Litera : G. 
Drugi : R . 
Trzeci : E . 
Następne : G .
O . 
R. 
I . 
O . 
Jaka ja jestem głupia ! To przecież jasne . 
- To Gregorio - szepnęłam do siebie . 
- No brawo ! - odwróciłam się przerażona i ujrzałam opartego o framugę drzwi , we własnej osobie Gregorio , odbijającego piłeczkę o podłogę , z zadziornym uśmiechem na twarzy . 



-----------------------------------------------
Więc jednak Gregorio ;D
Ten rozdział pisało mi się dziwnie przyjemnie i mam nadzieje , że Wam się również go tak czytało .
Oj Violka , Violka . Zaczyna coś się dziać :D Ale Ciiii ... XD

Muszę Wam powiedzieć , że DJ mnie rozwala . Ni to mądre , ni to głupie jak to mówiła moja babcia :D Ale jest słodki ;*****
German w akcji był najlepszy :D Aż nagrałam to sobie na telefon . 

Co do pytania anonima odnośnie mojego zdjęcia profilowego to dostałam je od koleżanki , a one wzięła ja stąd : http://violetta2polska.blogspot.com/ 
Ale to chyba jest lepsze od poprzedniego . 
Zapraszam do wzięcia udziału w ankiecie
Dostałam kolejne nominacje do LBA , ale po prostu kiedyś tam zaaktualizuje poprzedni post :D
Ok . Dochodzi 1 , więc idę ...

Buziaczki ;*****