Capítulo séptimo: Nieobecność pewności

Andres 

Siedziałem w parku , czekając na Leona i jadłem watę cukrową . Nagle dosiadła się do mnie Camila . Miała strasznie przybitą minę . Marszczyła brwi, nad czymś się zastanawiając . Oparła głowę o moje ramię . 

- Wiesz co Andres ? 

- Hm ?

- Czy życie ma sens ? Bo jak się tak dłużej zastanowić, to możemy stwierdzić , że go nie ma. Albo jest tylko na chwilę , a później odlatuję , zostawiając nas na pastwę losu - zaczęła skubać moją watę cukrową. Ej ! - A może to my mamy znaleźć sens naszego istnienia? Mamy go szukać ? Ale gdzie go w takim razie znaleźć ? 
Nic już nie rozumiałem z jej wypowiedzi , a sądząc po jej zachowaniu dopiero się rozkręcała. 
- Cami , Cami , Cami ! - przerwałem jej , a ona popatrzyła na mnie jak na idiotę . - Nie martw się na zapas . Co ma być to będzie . Rozumiesz? - złapałem ją za ramiona i spojrzałem prosto w oczy . 
- Będziesz chciał pojechać z nami , na weekend , za miasto ? - wypaliła nagle z innej beczki.
- Yyyy ... - odrobinę mnie zatkało.
- Zadzwonię do Ciebie wieczorem i wszystko Ci wyjaśnię - zapewniła nagle rozweselona. - Dziękuje za radę - cmoknęła mnie w policzek i wstała . - Jesteś dobrym przyjacielem - uśmiechnęła się . 
Nigdy nie zrozumiem dziewczyn . 

Ludmiła

Po wczorajszym dniu , nie wiem jak funkcjonować . Niby chłopak się postarał , ale nadal coś jest w nim dziwnego . Jakby jakaś siła nas od siebie odpychała . I chyba to ja jestem tą siłą . 

Stałam oparta o ramię Naty , w auli . Ledwo stałam na nogach , bo całą noc nie mogłam zasnąć przez tego Włocha !! Ughh ! Czemu taki przystojnak , z tak słodkim akcentem , ślicznymi , głębokimi oczami , silnymi ramionami zawrócił mi w głowie ? 

Czekaj , czekaj !! Stop . Wróc ! Usuń !! Ja tego nie pomyślałam ! 

- Witam - do sali wkroczył Pablo , w towarzystwie Beto i Gregorio , który jak zwykle nie zwracał uwagi na otoczenie , tylko przejmował się swoją piłeczką . - Jak Wam idzie zadanie ? Wybraliście już piosenkę? 

Przez salę przeszły pomruki i niektórzy zaczęli opowiadać o tym jak im idzie . Ja w tym czasie całkowicie się wyłączyłam . Zamknęłam oczy i położyłam oczy na ramieniu Natalii . 

Czy to możliwe , że jeden dzień mógł mnie tak zmienić ? Jedna osoba, którą ledwo co poznałam? Kilka słów , gestów i stałam się inna ? 

Ale nie mogę sobie na to pozwolić . Jestem Supernową ! Kimś najważniejszym . Nie mogę się poddać przez tego chłopaka . Prawdopodobnie już nigdy go nie spotkam . Dlatego Ludmiła Ferro musi wróci z powrotem na górę piramidę społecznościowej . Zrealizować plan z Diego i żyć z muzyki . Tylko czy warto iść taką ścieżką ?

- Ludmiła ! - ocucił mnie krzyk Pablo . Otworzyłam gwałtownie oczy i z wrażenia zatoczyłam się lekko do tyłu , wpadając na fortepian . Przez salę przeszła fala śmiechu . 

- Tak ? - spytałam jakby nic się nie stało . 

- Czy możesz zaśpiewać razem z Natalią  " Peligrosamente bellas"? - spojrzał na mnie wyczekującym wzrokiem . 
- Pewnie , ale po co ? - nie zrozumiałam . 
- Chcę coś sprawdzić - odmruknął w odpowiedzi . 
- Chyba wiesz , że mam nieskazitelny talent i ...
- Zaśpiewasz czy nie ? - przerwał mi . Zmierzyłam go wzrokiem . Ciekawe czemu mu na tym tak zależało .
Weszłam na scenę , wraz z brunetką i po chwili rozległa się muzyka. 

Chociaż nie chcą, upadają po troszeczku

z moim urokiem mogę nad nimi panować

ode mnie nie mogą uciec

Zaczęłam, by po chwili dołączyła do mnie Naty . 

Kiedy mnie widzą głupieją

są sparaliżowani, przecież jestem widowiskowa

ode mnie nie mogą uciec

Nieodparte, zawsze tak bajeczne

niestworzone, ładne, przepiękne

zabawne i niebezpiecznie piękne

piękne jesteśmy piękne

(...)

Pablo cały czas spoglądał to na mnie , to na wejście do sali , jakby ktoś miał tam się zjawić . Nie zważałam na to tylko całkowicie zatraciłam się w piosence . To jest jedyna rzecz , dzięki , której mogę normalnie żyć . Sytuacja w domu , całkowicie mnie zmieniła. Muzyka jest formą ucieczki, którą bardzo często stosowałam . 

Nieodparte, zawsze tak bajeczne

niestworzone, ładne, przepiękne

zabawne i niebezpiecznie piękne

piękne jesteśmy piękne

Muzyka ucichła , a w tym samym czasie , w drzwiach stanął , nie kto inny jak Federico , z tym swoim przerażająco pięknym uśmiechem . Otworzyłam buzie ze zdziwienia , za to Natalia , jak i chłopak wybuchnęli głośnym śmiechem . 

Francesca 

Uciekłam w połowie lekcji do domu . Dziewczyny mnie namawiały, bym jednak została , ale nie wytrzymałam. Chodzę strasznie spięta. Nie mogę nad sobą zapanować . Miałam nadzieję , że uda mi się znaleźć sposób , by to zmienić . 

Chodziłam po parku i szukałam powodu , dla którego tak się wkurzałam . Odpowiedź nasuwała się sama . Przez chłopaka o imieniu Marco . Czemu mi tak na nim zależy ? Czemu się nim przejmuję ? Przez jego pojawienie moje życie obróciło się o 180 stopni . Dlaczego temu nie zapobiegłam ? I czemu jeszcze się obwiniam ? Nie ! Koniec ! To zwykły chłopak. Nie może on zawładnąć nad moim życiem . 

Wróciłam do domu około 19. Praktycznie cały dzień spędziłam na spacerowaniu. Dobrze mi to zrobiło . Poukładałam sobie wszystko w głowie . Muszę się skupić na Studio, na mojej rodzinie i przyjaciołach . To oni są najcenniejsi . To oni są skarbem, o który muszę dbać i go pielęgnować. 

Weszłam do domu i od razu do moich uszu doszły mnie dziwne dźwięki . Zaciekawiona wkroczyłam do salonu i zobaczyłam Marco grającego na gitarze i śpiewających rodziców . Luca się tylko im przysłuchiwał. 

- O Fran ! - tata mnie zauważył . - Chodź dołącz do nas . 

- Przepraszam , ale jestem zmęczona . Pójdę się położyć - uśmiechnęłam się do nich przepraszająco i czmychnęłam na gorę , do swojego pokoju . 

Wracają , umyta i przebrana w pidżamę z łazienki , pod drzwiami zastałam Marco . 

- Co jest ? - stanęłam nad nim . 

- Chciałem sprawdzić czy z Tobą wszystko w porządku - podniósł się z podłogi i wkroczył za mną do pomieszczenia . 

- Tak , wszystko jest dobrze . Chcę się położyć . Możesz już iść ? - spytałam , zapalając lampkę nocną . 

- Chcę się tylko z Tobą za przyjaźnić . Będzie na to szansa ? 

Zatkało mnie jego pytanie . Czy te jego wszystkie zagrywki , wkurzające teksty służyły tylko do tego bym się do niego przekonała ? 

I znowu to tornado pytań , nie mających odpowiedzi , rozpętało się w mojej głowie . 

- Czas pokaże - wyszeptałam wymijająco . On uśmiechnął się , podszedł do mnie , założył kosmyk włosów za ucho i delikatnie musnął wargami mój policzek . 

Gdy wyszedł padłam na łóżko i przykryłam głowę poduszką . Co się może jeszcze wydarzyć ?

Violetta 

Dlaczego uważamy , że dorośli od zawsze byli dorośli? Że od razu nas wychowali , że od razu pracowali ? Nie zdajemy sobie sprawy , że oni mieli takie same problemy jak my . Tak samo wstawali rano do szkoły, odrabiali lekcję , kłócili się z przyjaciółmi i rodzicami . Większość z nas sądzi jednak, że oni nie mogą popełniać błędów , że nie rozumieją nas wcale, że nigdy nie doświadczyli tego samego co my. Mylą się . 
Kochamy ich na ślepo, bo sądzimy , że są doskonali. Największe zaskoczenie przychodzi, gdy zdajemy sobie sprawę , że tak nie jest. 
Siedziałam w swoim pokoju , na podłodze , z zeszytem na kolanach. Dziś po południu znalazłam na strychu pamiętnik mamy . Wszystkie jej myśli , przeżycia spisane w jedną całość . Jej zapach nadal pozostał na już pożółkłych kartkach . 

Smutne są słowa , które giną bez echa  
Smutny jest uśmiech, gdy ból się uśmiecha  
Smutne są kwiaty , które giną bez słońca 
Lecz smutniejsze jest gdy się tęskni bez końca 

19.08 .1987 - kłótnia z tatą 

Jeśli wiesz , że nic nie wiesz 
Tak jak ja wiem , że nic nie wiem 
To wiesz
Że ja ja wiem , że chcę wiedzieć co ty wiesz

- Dlaczego się gapisz ?

- Bo mi się podobasz 

Cudak 07.03. 1991 

Życie człowieka to miecz ,
 na którym jest wiele szczerb ,
 bo na nim napisał Bóg kochaj , zwyciężaj i cierp 



Było tego masę . Do tego rysunki , wiele przekreśleń . Szkoda , że mama nigdy mi nie opowie o tych wpisach . 
W końcu natrafiłam na coś , co mnie sparaliżowało . 


10.12.1993 - poznanie Germana 




Wstrzymałam oddech . Żałuję , że nigdy nie poznałam taty . Choć może to i lepiej . Nie chcę go widzieć . Wyparł się mnie . Więc i ja powinnam jego . Nawet jeśli nie wiem jak będzie to bolało . 
- BU ! - ktoś krzyknął mi do ucha . Padłam twarzą na podłogę . 
- LEON ! - wiedziałam , że to on , nawet nie spoglądając w jego stronę. 
- Przepraszam . To było silniejsze ode mnie - wyjaśnił przez śmiech. Pomógł mi się podnieść . - Co to ? - wskazał na zeszyt i wziął go do ręki .
- Pamiętnik mamy . Znalazłam go dziś . Ale patrz - pokazałam na okładkę. - Zeszyt nr. 3
- I ? - szatyn nie rozumiał . 
- To znaczy , że jest ich więcej , ale nie mogłam znaleźć innych . Był tylko ten . Muszę się spytać o to Angie . 
Nim zdąrzyłam dojść do drzwi zatrzymał mnie . 
- Angie wyszła do Pablo . Zostawiła kartkę w kuchni . Muszą omówić coś w sprawie pracy. 
- A ! - serce na chwilę mi się ścisnęło z zawodu . - Spytam później . A to co? - spojrzałam na dużą torbę , którą przyjaciel trzymał w ręce. 
- Umówiłem się na randkę - wyznał . 
- O jeju ! - błyskawicznie znalazłam się przed nim . - Kim jest ta nieszczęsna dziewczyna? - od razu dostałam pięścią w ramię . - Ał! To bolało - zaczęłam rozmasowywać bolące miejsce.

Leon tylko przewrócił oczami z uśmiechem i otworzył torbę . Wyjął z niej kilka par koszul . 

- Muszę wiedzieć , która jest lepsza - dziwnie się skrępował. 
- Ok . Zdejmij bluzę i włóż tą - posłusznie wykonał polecenie i już po chwili stał przede mną w w jasno zielonej koszuli . 
- Ta będzie dobra - zobaczyłam jeszcze co mam w torbie , ale ta była najlepsza. - Podbijesz tą dziewczynę - pokazałam mu język. Odwdzięczył się tym samym . Spojrzał na zegarek.
- Będę leciał mała - spakował wszytko i cmoknął mnie w policzek . - Trzymaj kciuki - wyleciał przepełniony energią z pokoju . Pokręciłam głową z rozbawieniem . 
Wzięłam ponownie zeszyt do ręki . Muszę znaleźć pozostałe . Może tam znajdę odpowiedź na nurtujące mnie pytania . Co go skłoniło do tego , by mnie zostawił ? Tam może być chociaż drobna wskazówka . A ja będę musiała ją odnaleźć i pozbierać swoją przeszłość w całość . 

-------------------------------------------------
Zostawię ten straszny rozdział, bez komentarza. Załamka ;( Najbardziej spaprałam perspektywę Fran
Przepraszam najmocniej <33


Przypominam o konkursie ^^ Czas do piątku


Buziaczki :*