One Shot

Usłyszałam dźwięk fortepianu . Niechętnie otworzyłam oczy i spojrzałam w stronę drzwi . To była jakaś nieznana mi melodia . Prześliczna . Ale grana o 5 rano . Nie ! Wsadziłam głowę pod poduszkę . Jednak to nic nie pomagało . Zaklęłam w duchu . Wstałam z łóżka i powlokłam się na ślepo do drzwi . Zahaczyłam po drodze o biurko . Stanęłam przed barierką na półpiętrze i spojrzałam na salon .  Przed fortepianem siedział Leon . Uśmiechnęłam i zaczęłam się kołysać w rytm granej melodii . Szybko się otrząsnęłam . Nie , nie , nie . Wróciłam do sypialni , wzięłam poduszką do rękę i rzuciłam w jego kierunku . Poduszka ominęła go o centymetr i uderzyła w szklankę z sokiem , ustawioną na instrumencie . Schowałam twarz w dłoniach . Moja inteligencja spadła o kolejny poziom w dół . Usłyszałam śmiech . Podniosłam wzrok i spostrzegłam zwijającego się ze śmiechu Leona . 
- A Ci co ? 
- Nic .... Twoja celność mnie rozwala - wziął głębszy oddech , by się uspokoić . 

- Co ty w ogóle robisz , co ? - spytałam schodząc po schodach . 
- Chciałem zrobić Ci ładną pobudkę - wyjaśnił błyskając zębami . 
- O 5 rano ? - spytałam podnosząc brew .
- Trzeba być ekologicznym - poinformował . 
- A co ma budzenie o 5 do ekologiczności ?
- Yyyy - zaciął się . -Możemy spędzić ze sobą więcej czasu . 
- Aaaa . Co w ogóle grałeś ?
- Moją nową piosenkę . Zaśpiewać Ci ? - kiwnęłam głową . Leon odwrócił się na krzesełku i zaczął grać . 


Pero hay cosas que si sé,
Ven aquí y te mostraré.
En tu ojos puedo ver....
Lo puedes lograr, prueba imaginar.

Podemos pintar, colores al alma,
Podemos gritar iee eê
Podemos volar, sin tener alas...
Ser la letra en mi canción,


Y tallarme en tu voz.

- Oooooooooooo - rozmarzyłam się .  - Jakie to piękne - usiadłam koło niego i mocno przytuliłam . 
- No wiem - powiedział wyraźnie z siebie dumny . Zaśmiałam się cicho . 
- A gdzie śniadanie ? - spytałam . 
- Co ? Jakie śniadanie ? 
- Jak mnie obudziłeś to chyba też musiałeś zrobić śniadanie . 
- Aaaa . Oooooooo . Peszek . Na to nie wpadłem - przyznał . I to ja uważam się za nienormalną . 
- Ok . To wspólnie zrobimy - wstałam i podałam mu rękę , którą od razu złapał . 


- Leon ! Nie ! Nie chcę - próbowałam go przekonać , ale on tylko szybciej zaczął iść . 
- Musimy to zobaczyć - powtórzył po raz setny . Zacisnęłam powieki próbując się uspokoić.
-  Leon nie bądź dzieckiem . 
- Nie jestem . Po prostu chcę się zabawić . 
- Na placu zabaw ?
- Ale ono jest nowo wybudowane . Ty tego nie rozumiesz ?! Tam będą karuzelę - krzyknął jakby to była najważniejsza rzecz na świecie . 
- A nie możesz iść tam sam ? Ja pójdę do Fran albo do Cami . 
- Nie . Już zadzwoniłem do Marco i Broduey 'a . Są zajęte . 
- Jest jeszcze ... 
- Wszystkie są zajęte , uwierz mi . A teraz idziemy na plac zabaw - podskoczył z radości . I po co ja zgodziłam się z nim zamieszkać ?
- Ale ... -zgromił mnie wzrokiem . - Ok - podniosłam ręce w obronnym geście . - Ale tylko godzinę . 
- Aaaaaaa - wziął mnie w objęcia i zaczął kręcić w kółko . - Kocham Cię . Idziemy - postawił mnie na ziemie i wziął za rękę . 


- Nie . 
- Nie . 
- Nie - Leon od jakiś pięciu minut kłócił się z jakimś dzieckiem o to kto pierwszy wsiądzie na drewnianego konika , na placu zabaw . 
- Czy ty musisz być taki głupi ? - spytał dziecko z wyrzutem . 
- Chyba ty - odpowiedział Leon . Zaczęłam się śmiać . 
- Leon puść chłopca . Daj mu się pobawić . 
- Dobra - zgodził się z trudem . - O ! Jest i zjeżdżalnia - pobiegł w tamtym kierunku . Nie ! 
Zamknęłam oczy i gdy po minucie je otworzyłam już uspokojona zorientowałam się , że Leona nie ma . Co ? Rozejrzałam się , ale zniknął . Nie ma go . Pewnie kłóci się gdzieś na boku z drugim dzieckiem . Wstałam i udałam się w stronę domu . Skręciłam za placem zabaw w następną ulicę i zobaczyłam białą różę , leżącą na chodniku , z małą  karteczką. Podniosłam ją i przeczytałam . 


 Idź prosto i skręć w prawo 


                                          L.

Uśmiechnęłam się i zrobiłam tak jak kazał L . Za zakrętem znalazłam małe , czerwone pudełeczko . W środku był śliczny naszyjnik z zawieszką L . I liścik oczywiście . 

 Teraz za 200 metrów w lewo i za po minięciu restauracji " Melonik " wejdź w małą uliczkę z prawej . 
     
                                      L.  



Po chwili znalazłam się w wąskiej uliczce . Był to ślepy zaułek . Na ścianie przede mną wisiała kartka .

 Wejdź w drzwi obok .  I podziwiaj . 


                                    L.


Otworzyłam drzwi i ujrzałam schody , prowadzące do sceny . Stał na niej mój L. 


No soy ave para volar,
Y en un cuadro no se pintar
No soy poeta escultor.
Tan solo soy lo que soy.

Las estrellas no se leer,
Y la luna no bajare.
No soy el cielo, ni el sol...
Tan solo soy.

Pero hay cosas que si sé,
Ven aquí y te mostraré.
En tu ojos puedo ver....
Lo puedes lograr, prueba imaginar.

Podemos pintar, colores al alma,
Podemos gritar iee eê
Podemos volar, sin tener alas...
Ser la letra en mi canción . 

Y tallarme en tu voz.


Gdy skończył zorientowałam się , że płacze . Ze wzruszenia . Ze szczęścia . Podbiegłam do niego i rzuciłam w objęcia . Objął mnie najmocniej jak potrafił .  Co z tego , że był czasem dziecinny . Nie ogarnięty . Był po prostu mój  . 

-----------------------------------
Oto One Shot , który zajął 2 miejsce u Teddy . Wciąż nie wiem jak mógł się jej spodobać ;D Wiem , że mogłam napisać lepszy . 
Zdjęcia dodam później , bo teraz idę spać 

Dobranoc 

A ! 
Padam z tego filmiku : 

I jego grzywa : 

To już ja mogłam zrobić mu lepszą :D