Prolog

Mam na imię Violetta. Niedawno obchodziłam 17 urodziny. 
Jestem szatynką i mam ciemne, jak to mówi moja babcia, śliczniuteńkie oczka. Nie mam za dużo przyjaciół, bo jestem nieśmiała i ludzie zwykle mnie ignorują. Mieszkam w Madrycie, ale dziś przeprowadzam się z tatą Germanem do Buenos Aires. Tam mieszka moja ciocia Angie i babcia Angelika. Angie uczy śpiewu w szkole muzycznej, Studio 21. Nie widziałam się z nimi od prawie roku. Tata ma dużą firmę budowlaną i jest inżynierem. 
No, a mama... 
 Moja mama była słynna piosenkarką i to po niej odziedziczyłam swój piękny głos i talent do rysowania. Niestety zginęła w wypadku samochodowym jak miałam 5 lat. Czasami wspominam czasy jak byłam mała i żałuję, że jej tu nie ma.Ze mną.Jest mi strasznie potrzebna.Tata mnie bardzo kocha i szanuję moją pasję do śpiewu i grania na fortepianie. Mówimy sobie o wszystkim. Jest moim doradcą, przyjacielem,ale to nie to samo co mama. Wiem, że mama  nade mną czuwa i zawsze mogę do niej mówić, ale ona już mi nie odpowie. Nie powie, która sukienka lepiej leży i czy mam tak spiąć włosy czy inaczej. Dlatego tata jest dla mnie taki ważny. Jest całym moim życiem i nie wiem jak bym sobie bez niego poradziła.Gdy tak rozmyślałam pochylona nad moim pamiętnikiem, na lotnisku, poczułam, że kilka łez spłynęło mi po policzku. Szybko otarłam je wierzchem dłoni. 
- Violetta! - usłyszałam głos taty. - Samolot za chwilę odlatuję. Trzeba się zbierać. 
- Już idę - szybko pozbierałam swoje rzeczy i ruszyłam w stronę taty. 
- Gotowa? - spytał i pocałował mnie w czoło. 
- Jak nigdy dotąd - odpowiedziałam mu z promiennym uśmiechem. Wiem,że zaczynam nowy rozdział w swoim życiu i teraz wszystko się zmieni. Ale ja jestem na to gotowa.Nigdy nie byłam tak bardzo gotowa jak teraz.