Rozdział V

      "Dla twojej miłości odrodzę się, 

            Bo jesteś dla mnie wszystkim" 

                                                               " Te esperare " 

Następnego dnia udałam się do Studia, by zobaczyć się z Angie.Całą drogę byłam zamyślona, bo nie mogłam sobie wybić z głowy Leona. Nie! To nie może być prawda. To głupie. W wejściu zderzyłam się z długowłosą blondynką. 

- Uważaj trochę. Nikt tu nie zadziera z Ludmiłą - pstryknęła palcami, odrzuciła włosy na plecy tak, by uderzyły mnie w twarz i odeszła.  

- To jest Ludmiła. Taka diva. Uważa się za najważniejszą i w ogóle. Nie przejmuj się nią. Jest z Tomasem. Tamtym przy szafce - wytłumaczyła Fran, która do mnie podeszła. 

- Nawet ładny - odrzekłam obojętnie. 

- Coś ty tak zamyślona? Co przegapiłam?

- Co? Nic - wyraz jej twarzy nie wskazywał, by mi wierzyła. - Naprawdę. Przepraszam, ale muszę spadać, bo umówiłam się z Angie. 

- Ja i tak się dowiem. - powiedziała jeszcze, zanim odeszłam. 

- To spróbuj. Powodzenia! - krzyknęłam przy drzwiach prowadzących do następnego 

korytarza. Angie była w pokoju nauczycielskim. Cieszyłam się, że nie zastałam tam Beto. 

- Hej Ang. Co tam u ciebie? 

- A w porządku. Przepraszam, że wczoraj nie byłam na kolacji, ale coś mi wypadło. 

- To dziś wpadnij. Chyba, że już gdzieś idziesz z Pablo, ale nie będę wnikać. 

- Ej młoda. Nie zaczynaj! 

- A co, źle mówię? - Angie nie odpowiedziała tylko zgromiła mnie groźnym wzrokiem. 

- Lepiej powiedź jak przed egzaminami. 

- Wszystko w porządku. Dziś wieczorem jeszcze trochę poćwiczę i będzie ok. 

- Na pewno zdasz. Masz przecież te wyjątkowe geny. 

- Tak. Mój tata jest wyjątkowy - powiedziałam rozmarzonym głosem. 

- Ja mówię o mnie i twojej mamie. 

- Przecież wiem - w tej chwili do pokoju wszedł mężczyzna z kasztanowym włosami. Co za grzywka. To coś takiego można wyhodować? Obrzucił mnie szybkim spojrzeniem. 

- A to kto? - spytał . 

- To jest Violetta. Moja siostrzenica - Angie przerzuciła wzrok na mnie. - Violu, to Gregorio, nauczyciel tańca w Studio. 

- Dzień dobry - przywitałam się serdecznie. Zgromił mnie złym wzrokiem. O co mu chodzi?

- A dlaczego tu jest? To jest pokój nauczycielski, a nie kawiarnia. Dla nauczycieli, a nie dla każdego, kto mieszka w tym kraju. Proszę stąd wyjść.

- Co? Ale jak? -  nie zdążyłam usłyszeć odpowiedzi, bo wypchnął mnie z pokoju. Gdy zatrzasnął drzwi dobiegł mnie dźwięk tłuczonego szkła. 

- I czego to tu stoi no?! - usłyszałam stłumiony krzyk Gregorio.

- Gregorio, co to było? Nie możesz tak wyganiać stąd,kogo tylko chcesz! Nie ty tu o tym decydujesz - to była Angie. Kilka osób dziwnie na mnie patrzyło dlatego szybko stamtąd poszłam. 

W wejściu złapała mnie Camila. 

- Powiedź, proszę dlaczego taka jesteś. Fran nie daję mi spokoju - jej głos brzmiał tak żałośnie, że miałam ochotę ją przytulić. 

- Ale nic się nie stało. To ona coś sobie wymyśliła - skłamałam na poczekaniu. 

- Ona wszystkich pyta czy z tobą wczoraj gadał i czy ktoś Ci może zrobił lub powiedział. Jak spytała Leona i on zaczął się śmiać, to go spoliczkowała. 

- Co? Nie! Gdzie ona jest? -  mój głos poszedł dwie partię w górę. 

- W sali od muzyki - natychmiast tam poszłam, a Cami tuż za mną. Fran rzeczywiście tam była i gorączkowo pytała się Maxiego o mnie. 

- Fran! Możemy pogadać? - spytałam przesłodzonym głosem. 

- Jasne - wyszłyśmy na korytarz. 

- Co ty robisz? Nie możesz wszystkich tak przepytywać i dlaczego spoliczkowałaś Leona?

- Zaczął się ze mnie śmiać. Nie chciałaś mi powiedzieć ,to sama musiałam się dowiedzieć. 

- Fran opanuj się. Nic się nie stało. Zostaw wszystkich w spokoju i już mnie nie kompromituj.

- Dobra - i odeszła obrażona. 

- Nie martw się. Do jutra jej przejdzie - powiedziała Camila. 

- W porządku. Chcesz się przejść do Resto? 

- Niestety nie mogę, mam zajęcia z Gregorio. 

- Z Gregorio? Wy z nim wytrzymujecie? 

- Czyli go poznałaś?

- Tak. Mieliśmy bliskie spotkanie. 

- Ok. Ja lecę.  

Udałam się do Resto. Było praktycznie puste. Zamówiłam sobie truskawkowy sok i usiadłam przy jednym ze stolików. Po 20 minutach do baru wszedł Leon. Gdy mnie spostrzegł przybrał znany drwiący uśmieszek i ruszył do mojego stolika. 

- Cześć - rzucił i opadł na krzesło naprzeciwko. 

- Cześć - odpowiedziałam bawiąc się słomką. 

- Coś ty taka zamyślona? 

- Ty też nie zaczynaj od początku. O co wam chodzi? Najpierw Fran, teraz ty - byłam ewidentnie wkurzona. 

- Spokojnie. Tylko spytałem. Ja tu powinien być obrażony, bo to mnie spoliczkowała, a nie Ciebie. 

- Przepraszam. Nie wiem o co jej chodzi. 

- A o co poszło z Gregorio? 

- Skąd o tym wiesz?

- Na zajęciach wydarł się na wszystkich i zaczął gadać o tobie. 

- Byłam w pokoju nauczycielskim z Angie i on tam wszedł i mnie wyrzucił. Przy okazji coś tam jeszcze rozwalił w środku. Angie jeszcze na niego nakrzyczała i się wkurzył. Pytanie: Co on ma na głowie?

- Nie pytaj - Leon po cichu się zaśmiał. W tej chwili zadzwonił mój telefon. Był to tata. Spytał się czy chciałabym przejść się z nim na pizzę. 

- Przepraszam Cię, ale muszę iść. Do jutra - powiedziałam do Leona i wstałam. 

- Dlaczego taka jesteś ? Coś złego zrobiłem ? 

- Co ? Nie ! Wszystko w porządku . Nie martw się . Ale teraz muszę spadać . Cześć . 

- Cześć - czy usłyszałam w jego głosie smutek? Nie! Ale już trudno.

Razem z tatą przeszliśmy się do jednej z pizzerii. Jak zawsze było super. Z nim zawsze mogę się dobrze bawić. 

- Tato? A co z moją normalną nauką? - spytałam w drodze do domu.

- Ramallo znalazł kilka kandydatek na guwernantkę i jutro po południu przychodzą na spotkanie.  

- To dobrze. Dzisiaj muszę jeszcze poćwiczyć na egzamin do Studia. 

- Nie martw się. Zdasz na pewno. 

- Ze śpiewem pójdzie gładko, ale z tańcem nie za bardzo, bo dziś nauczyciel tańca, Gregorio trochę się na mnie wkurzył.  

- Jak zobaczy Cię w akcji to na pewno Cię pokocha. 

- Dzięki. 

Resztę dnia spędziłam w swoim pokoju na próbach. Gdy ćwiczyłam swój układ taneczny poślizgnęłam się i uderzyłam o szafkę. Bolało. Mam teraz wielkiego siniaka na nodze i trochę kuleje. Wiedziałam. Wiedziałam, że tak będzie. Musiałam coś schrzanić.  

Na kolację przyszła Angie.Siedziała z nami do późna i oglądała ze mną stare zdjęcia. Jeszcze jak mama żyła. Fajnie było choć na chwilę oderwać się od rzeczywistości i cofnąć się w czasie. Posłuchać o jej życiu i starać się zapamiętać jak najwięcej. Już swoim łóżku, gdy starałam się zasnąć uroniłam kilka łez.Ona wiedziałby co robić z Leonem, ze Studiem. Ale takie jest życie i trzeba iść dalej. 

-----------------------------------------------------------
Przepraszam was, bo wiem, że jest strasznie nudny. 
Ale jutro będzie więcej akcji i coś co się wam spodoba. 
Więc do jutra
Buziaczki