Rozdział XV

                            " Być razem , wierzyć 
               Rozgłaszając naszą piosenkę "
                           " Hoy somos Mas"  



- Violetta - ciągle słyszałam jak ktoś mnie woła , ale byłam zbyt bezradna, by mu odpowiedzieć . - Angie może trzeba jechać do szpitala ? To już 15 minut - głos Leon ociekał rozpaczą . 
- Spokojnie . Na razie ... 
- Leon - próbowałam otworzyć oczy , ale coś mi przeszkadzało . Na dźwięk mojego głosu drgnął przestraszony . 
- Violu ? - w końcu otworzyłam oczy.Po chwili zorientowałam się , że leżę na kanapie, w salonie . Nade mną pochylał się zaniepokojony Leon . Angie siedziała obok niego. - Boże ! Jak się martwiłem ! Wszystko w porządku ? 
- Co się stało ? - mój mózg nie zgadzał się na to , bym mogła sobie to przypomnieć .
- Zemdlałaś - wytłumaczyła mi Angie. - Leon odchodził już od zmysłów. Na szczęście ja wtedy weszłam . Jak się czujesz ?
- Słabo ... Lara ! - nagle sobie przypomniałam i zachciało mi się płakać . - Jak on mógł . Mówił , że to miłość jego życia . Że kocha ją nad wszystko - usiadłam i podkuliłam nogi , które objęłam rękami. Zaczęłam się trząść . - Nie .. Nie to może być prawda. To tylko durny sen . Zaraz się obudzę - próbowałam się pocieszyć tą słabą myślą , ale gdy Leon mnie przytulił w łeb poszły wszystkie próby . Po policzkach pociekły mi łzy . - On jest potworem . Nie ... Ja nie chcę być jego córką ... Ja nie ... 
- Violu ... Spokojnie ... Ciiiiiii - zalewałam Leonowi całą koszulkę . 
- Nie ... To mnie przerasta ... - przez chwilę słychać było tylko moje szlochy . - Która godzina ? - zapytałam po chwili , trochę uspokojona. 
- Przed 17  - powiedziała Angie . 
- Co ?! - zerwałam się na równe nogi . - Trzeba się zbierać - pognałam do łazienki . Załamałam się na widok mojej opuchniętej twarzy w lusterku . 
- Ale gdzie ? - w drzwiach pojawił się Leon  .
- No do Camili . Na ognisko - opryskałam sobie twarz zimną wodą starając się pozbyć irytujących plam . Na próżno . 
- W takim stanie ? 
- Leon , ja nie mogę jej zawieść . Jest moją przyjaciółką . Obiecałam jej to.
- Dasz radę ? Ledwo stoisz na nogach - Leon podszedł do mnie i położył swoje dłonie na moich ramionach . Cały czas intensywnie wpatrywał się w moje odbicie w lustrze . 
- Leon . Na pewno . Obiecałam , więc dotrzymam słowa . Tylko w co ja się ubiorę ? Angie biorąc moje ubranie , nie brała pod uwagę ogniska . Nie będzie mogła teraz pójść , bo droga w dwie strony zajęłaby jej zbyt wiele czasu - zagryzłam dolną wargę poddenerwowana .
- Mam pomysł - oświadczył nagle Leon z dziwnym błyskiem w oku. 

15 minut później skradamy się po cichu na tyły mojego domu , gdzie znajduję się balkon prowadzący do mojego pokoju . W ręce trzymam reklamówkę z potrzebnymi rzeczami na ognisko , które obiecałam przynieść , a przez ramię mam przewieszoną torebkę .  
- No nie wiem czy to dobry pomysł - powiedziałam po raz setny i pewnie nie ostatni .
- Viola , cicho ! - skarcił mnie Leon . - To doskonały pomysł . 
- Ja tam ... - zmroził mnie spojrzeniem . - No dobra . Ok . Już się zamykam . 
Według Leona to wygląda tak : ściana domu , na której znajduję się balkon , jest porośnięta winorośl-em , o stabilnej " konstrukcji " , idealna do wspinaczki . Wystarczy się wspiąć i wejść do pokoju . W końcu na coś się przydało to , że zawsze mam otwarte okno . Mam tylko jedno pytanie , które ciągle mnie nurtuję . Skąd on to wszystko wie ? Ale chyba nie chcę to wiedzieć . 
- No to co mam wziąć ? - spytał cicho Leon . 
- Weź parę ciemnych dżinsów z drugiej szuflady i jakąś bluzkę , koszulę , czy coś z trzeciej . Przy okazji zabierz z szafki nocnej książkę . 
Leon popatrzył na mnie jak na wariatkę , ale nic nie powiedział . Przystąpił do dzieła . Dobrze mu szło . Skąd on się tego nauczył . Choć bym się nie zdziwiła jakbym się dowiedziała, że w dzieciństwie wspinał się na każde napotkane drzewo . No super . Wszedł . Dziwnie się czuję na myśl o tym , że ma mi grzebać w szafkach . Tak bardzo bym chciała znowu znaleźć się w swoim pokoju . Powdychać tą znaną woń . Ale tata ... Nawet nie wiem jak opisać to uczucie . Kocham go , ale jest dla mnie jak obcy człowiek. Chciałabym poznać tyle odpowiedzi na nurtujące mnie pytania , ale boję się , że jak go zobaczę to załamię się jeszcze bardziej . 
Przez tyle lat mnie okłamywał . Kłamał i wciskał nędzne bajeczki . Ale nie mogę się nim przejmować , bo zniszczę wieczór z moim przyjaciółmi . Choć chciałabym teraz położyć się na łóżko i zacząć szlochać w poduszkę . 
- Violu - Leon stał na balkonie . - Masz - rzucił mi ubrania . Przy okazji trafił mnie książką centralnie w głowę . Zawyłam z bólu . Leon szybko zszedł i stanął koło mnie. 
- Ej ! To bola ... - zakrył mi ręką usta . 
- Nie tak głośno - mówił szeptem. -  Mogą nas tu usłyszeć . I tak się dziwię, że jeszcze się nie skapnęli - zdjął swoją dłoń . 
- Dzięki . Chodź , bo jeszcze nie zdążymy , a jeszcze mamy wpaść do Ciebie . 
Leon złapał mnie za rękę i pospiesznie wymknęliśmy się z ogródka na tyłach domu . Przy bramie zahaczyłam o korzeń wrzosu i upadłam pociągając za sobą Leona , który uderzył w małą fontannę, z głośnym krzykiem . 
- A co to takiego ? - dobiegł nas głos Olgi . 
- Uciekać - błyskawicznie podnieśliśmy się z ziemi i wybiegliśmy w podwórka . Przebiegliśmy jeszcze kawałek i zatrzymaliśmy się na najbliższym zakręcie .
- Widzisz . Nie było tak źle - wykrztusił Leon . 
- To było głupie . Jeszcze musiałeś mnie książką uderzyć .
- Ale nie ty uderzyłaś głową o fontannę! Ałłł . Masz wszystko . Niczego nie zgubiłaś ?
- Nie - sprawdziłam jeszcze na wszelki wypadek . - Wszystko jest .
- To dobrze , bo ty byś musiała sama wracać . 
- Chodźmy już - pociągnęłam go za rękę . 

Leon 
Viola przebierała się w łazience , a ja czekałem na nią w swoim pokoju . Rodziców nie było w domu , ale ja już się do tego przyzwyczaiłem. Ich zawsze nie ma . Tatę to widzę raz na miesiąc . Mama ciągle chodzi na jakieś kawki czy coś . Powoli zaczynam mieć tego dość. Jest strasznie zadufana w sobie.
Moje rozmyślania przerwał dzwonek do drzwi . To pewnie Lara . Napisałem jej , na prośbę Violi , żeby przyszła do mnie , nie do Angie . Jest moją przyjaciółką , to fakt , ale czasem mam jej po prostu dość . Poszedłem jej otworzyć , bo wiem , że jak będzie czekała dłużej niż 10 sekund , to może coś zrobić . 
- Hej - powiedziała wesoło . 
- Cześć . Wejdź - zaprosiłem ją gestem . Viola wyłoniła się z korytarza obok schodów prowadzących na górę .  
- Nie ma co Leon . Umiesz dopasować kolory ubrań , by do siebie pasowały . 
- Przecież wiesz , że jestem doskonały . 
- I z liścia dostaniesz aż się skrzywisz cały - zagroziła Lara . 
- Widzisz - zwróciłem się z wyrzutem do Violi . - Wcale nie jest taka niewinna . 
- Już nie marudź . Trzeba iść . 
Po wyjściu z domu , szliśmy tak z około 10 minut . Dochodziła 17:50 . Zaczynało się ściemniać .Violetta i Lara nie przestawały rozmawiać , ale ja po pierwszy zdaniu cały się wyłączyłem i pogrążyłem we własnych myślach . W końcu doszliśmy na domu Camili . Ja wspominała naprawdę miała ogromny ogród . Był nawet basen .Wszyscy już byli , ale nie mogłem namierzyć Braco i Leny . 
- Cześć - podbiegła do nas Fran . - Nareszcie jesteście . Wszystko gotowe. Dla Braco i Leny nowe godzinny się nie zgadzały - i wszystko jasne . 
- Fran to jest Lara . Moja przyszywana siostra - powiedziała Viola . Na chwilę odebrało Fran mowę , ale szybko się otrząsnęła . 
- O . Cześć . Jestem Francesca , ale mówią na mnie Fran - podała jej rękę , a Lara ją uścisnęła . 
- Miło mi Cię poznać . Mam nadzieję , że nie będę Wam przeszkadzać . 
- No co ty ! Chodź przestawię Cię reszcie - wzięła ją pod łokieć i udały się razem w stronę stolików z napojami , gdzie stały reszta dziewczyn. 
- Mówiłam , że ją polubią - Violetta tryskała radością .
- Niech poznają się bliżej . 
- Przesadzasz - pokazała mi język i znikła , by pogadać z resztą . 
- Siema Leon ! - Federico pojawił się przede mną . - Co tam ? 
- W porządku .  

- No to się cieszę . Pytanie : Jak nazywa się tamta dziewczyna ? - wskazał na Francescę . - Wypadło mi z głowy . 
- O stary !  Fran . 
- A no tak  . Jak mogłem zapomnieć - pokręcił głową niezadowolony.- Idziesz po coś do picia ?
- Jasne - ruszyliśmy do stolika . 
- I masz coś już na zajęcia z Pablo ? - spytał .Pablo tydzień temu zadał nam zadanie , by skomponować piosenkę . 
- Coś tam mam - Federico szedł tyłem , by patrzyć na mnie , więc nie widział drogi . -  Zostało mi tylko zakończenie . 
- Jak sądzisz da mi zaśpiewać po włosku ? 
- Więc jesteś z Włoch? - kiwnął głową . -  Więc masz coś wspólnego z Fran . Też stamtąd jest.
- Super ! - właśnie przechodziliśmy koło basenu , a Federico był tak rozemocjonowany , że kompletnie nie zwracał uwagi na to gdzie idzie , a to , że szedł tyłem jeszcze pogarszało sprawę . W pewnym momencie wpadł na Larę , a ona straciła równowagę i wpadła do basenu . Fede poleciał za nią . 
- Ty idioto ! - wydarła się na całe gardło . Zacząłem się śmiać jak opętany. 
- Skaczemy ! - zawołał Maxi , na co wszyscy ( oczywiście oprócz dziewczyn) wskoczyli do wody . 


-----------------------------------------------------------------
I oto następny spóźniony rozdział .
Przepraszam Was , bo wiem , że miał być wczoraj . Powiedziałam sobie , że po Violetcie sobie opublikuję ,a tu  po 17 nie działa internet  .Myślałam , że coś mnie trafi . Chodziłam jak tykająca bomba i cały czas się denerwowałam . Ale proszę , nareszcie działa . 


Buziaczki ;D